خوش آمدید

جهان را تار و پود هستی از موج خطر باشد

کف این بحر خون آشام از مغز گهر باشد

منه دل بر وفای چرخ کجرو هوش اگر داری

که دستش هر زمان چون تاک بر دوش دگر باشد

برآی از خود، جهان را زیر دست خویش اگر خواهی

که در پرواز، عالم مرغ را در زیر پر باشد

توان سیر پر طاوس کرد از هر پر زاغی

اگر آیینه انصاف در پیش نظر باشد

ز حیرت بهره عاشق ز خوبان بیشتر باشد

ازین گلشن گل آن چیند که دستش زیر سر باشد

نمی گیرد عنان قرب هدف تیر سبکرو را

نگاه دور خوش چشمان به دل نزدیکتر باشد

وطن بیت الحزن، اخوان به چشمش گرگ می آید

عزیزی هر که را چون پیر کنعان در سفر باشد

ز دندان ریختن حرص کهنسالان فزونتر شد

لب پرشکوه گردد چون صدف خالی ز گوهر شد

کند اقبال دنیا سخت، دلهای ملایم را

نمی گیرد به خود نقش نگین چون موم عنبر شد

سبکسیرست دولت، پایداری برنمی تابد

ازان ظلمت ز آب زندگی رزق سکندر شد

صفای عارضش ته جرعه بر مهتاب می ریزد

لبش بیهوشدارو در شراب ناب می ریزد

نمی دانم چه خصمی با نوای بلبلان دارد

که شبنم هر سحر در گوش گل سیماب می ریزد

کشد در خاک و خونم گر غباری در من آویزد

ز پا افتم اگر خاری مرا در دامن آویزد

ندارد جز ندامت حاصلی آمیزش مردم

نصیب برق گردد دانه چون در خرمن آویزد

به جان خرسندی از جانان به آن ماند که یعقوبی

دهد از دست یوسف را و در پیراهن آویزد

که می گفت از دل یاقوت دود عنبرین خیزد؟

خطی چون نیش زنبوران ز جوی انگبین خیزد

ز فیض خاکساری سرفراز نه چمن گشتم

که می گفت این چنین سروی ازین آب و زمین خیزد

نه لاله (است) این که پای بیستون را در حنا دارد

دل سنگ از برای ماتم فرهاد می سوزد

تماشای تو از دل سینه ها را پاک می سازد

شکرخند تو جانها را گریبان چاک می سازد

نمی آید ز شوخی بر زمین پا آن ستمگر را

به امید چه عاشق خویشتن را خاک می سازد؟

نفس را صافی از کلفت خراش سینه می سازد

که سوهان تیغ ناهموار را آیینه می سازد

ز مرگ عاشقان پروا ندارد حسن بی پروا

که صد طوطی ز موم سبز این آیینه می سازد

خیال زلف او در دیده خونبار می زیبد

خرام موج در دامان دریا بار می زیبد

ز پیش چشم دل بردن، به زیر چشم دل دادن

به خال گوشه چشم تو ای پرکار می زیبد

به کار گل نبندد اهل دل را هیچ کس زاهد

ترا تسبیح بر گردن، مرا زنار می زیبد