خوش آمدید

امید وقت خوش از جمع دیوان داشتم، غافل

که تصحیح دواوین، خونی اوقات من گردد!

چو برگ سبز کز باد خزانی زرد می گردد

نشیند هر که با من یک نفس همدرد می گردد

به می گفتم غبار کلفت از خاطر فرو شویم

ندانستم که از آب آسیا پرگرد می گردد

چنان کز صبح خیزد تیرگی از دامن شبها

سیاهی دور از دلها به آه سرد می گردد

چنان کز خواب سنگین دیده شبخیز آساید

دل بی تاب من ساکن ز کوه درد می گردد

ز می هرگاه روی یار عالمسوز می گردد

خجل خورشید از خود چون چراغ روز می گردد

گسستن رشته مهر و محبت را بود مشکل

رهایی نیست مرغی را که دست آموز می گردد

کند افتادگی چون خاک ره هر کس شعار خود

اگر با آسمان گردد طرف، فیروز می گردد

بشو از عیش شیرین دست تا گردد دلت روشن

که موم از شهد چون شد دور، بزم افروز می گردد

ز راه چشم، غم در جان غم فرسود می پیچد

ز روزن در مصیبت خانه ما دود می پیچد

ز شمشیر که دارد صبح این زخم نمایان را؟

که دردم بر جگر زان رخت خون آلود می پیچد

کسی چون چشم ازان رخسار آتشناک بردارد؟

که از روزن تماشایش عنان دود می پیچد

مصفا چون شود دل در غبار تن نمی گنجد

که چون شد صیقلی آیینه در گلخن نمی گنجد

به هم پیچید خرسندی زبان شکوه ما را

دگر در حلقه زنجیر ما شیون نمی گنجد

کفن شد جامه فانوس از داغ جگرسوزم

ز شوخی شعله من در ته دامن نمی گنجد

شکوه خامشی در ظرف گفت و گو نمی گنجد

محیط بیکران در تنگنای جو نمی گنجد

فضای پرفشانی از برای بلبلان دارد

اگر چه در حریم غنچه گل، بو نمی گنجد

ز شور بلبلان گل از هوای خود نمی افتد

ز آه صبح، خورشید از هوای خود نمی افتد

غرور حسن دارد غافل از خط لاله رویان را

نظر طاوس را از پر به پای خود نمی افتد

چرا معشوق عاشق پیشه من در دل شبها

به گرد خود نمی گردد، به پای خود نمی افتد

با دلم آتش نگاهی دستبازی می کند

برق با عاجز گیاهی دستبازی می کند

شکوه گل را به دیوان مروت می بریم

سخت با طرف کلاهی دستبازی می کند

در میان قمریان چون طوق بر گردن نهم؟

سرو من با هر گیاهی دستبازی می کند

پیچ و تاب رشته جانم گذشت از حد، مگر

با عنانش دادخواهی دستبازی می کند؟

خوش بهاری می رسد فکر می و ساغر کنید

کاسه را فربه کنید و کیسه را لاغر کنید

چند چون شمشیر بتوان بود در بند نیام؟

چند روزی هم لباس خویش از جوهر کنید

در رکاب برق دارد پای، ابر نوبهار

صاف و درد خاک را چون لاله یک ساغر کنید

گل نشکفته من در چمن هرگز نمی خوابد

به شبنم در ته یک پیرهن هرگز نمی خوابد

چه اظهار ندامت می کنی از کار خود خسرو؟

به این افسانه خون کوهکن هرگز نمی خوابد