خوش آمدید

خطر از قاطعان راه، رهبر بیشتر دارد

که پیرو پیش رو از پیشرو دایم سیر دارد

منم کز سوختن دود از نهادم برنمی خیزد

وگرنه هر کجا خاری است آهی در جگر دارد

(غبارم را نسیم ناتوانی دربدر دارد

غریب کشور طالع چه پروای سفر دارد؟)

(غلط کردم ز بزم او جدا گشتم، ندانستم

خمار باده لعلش چه عالم دردسر دارد)

ز نخوت تاج شاهان فتنه ها در زیر سر دارد

ازین باد مخالف کشتی دولت خطر دارد

مخور زنهار از همواری وضع جهان بازی

که این بیدادگر در موم پنهان نیشتر دارد

مده سررشته کوچکدلی از دست در دولت

که گر از دیده سوزن فتد عیسی خطر دارد

ز آب تیغ او هر بیجگر سربرنمی آرد

ز سر تا نگذرد غواص، گوهر برنمی آرد

مگردان صرف در تن پروری عمر گرامی را

که عیسی را به گردون از زمین خر برنمی آرد

ترا چشم قیامت بین ندارد روشنی، ورنه

کدامین صبح سر از جیب محشر برنمی آرد؟

نهال قامت او کی مرا از خاک بردارد؟

که چون نقش قدم افتاده ای در هر گذر دارد

شدم خاک و نیامد بر سر خاکم خدنگ او

مگر از بال عنقا ناوک ناز تو پردارد؟

خطش خورشید را در دامگاه هاله می آرد

رخ او جام می را در لباس لاله می آرد

نه از تیشه است کوه بیستون را ناله و زاری

شکوه حسن شیرین سنگ را در ناله می آرد

کسی تا کی برای رزق دل بر آسمان بندد؟

به جاب آب، آب رو به جوی کهکشان بندد

ز بس تلخ است کامم از حدیث تلخ، حیرانم

که چون با راستی نی را شکر در استخوان بندد

دل عاشق به جنت قانع از دلبر نمی گردد

تسلی تشنه دیدار از کوثر نمی گردد

نیم غافل ز پاس زیردستان در زبردستی

چو گوهر رشته از پهلوی من لاغر نمی گردد

گرانجان در زمین خشک گردد غرق چون قارون

کف پای سبکروحان ز دریا تر نمی گردد

کدامین سینه مجروح مهمان تو می گردد؟

که شور حشر بر گرد نمکدان تو می گردد

نیندیشد ز دوزخ هر که دارد داغ هجرانت

نپردازد به جنت هر که حیران تو می گردد

تو کز شوخی بنای کعبه را زیر و زبر کردی

کجا ویرانی ما گرد دامان تو می گردد؟

خیال روی او تا در کدامین سینه می گردد

که آب حسرتی در دیده آیینه می گردد

طریق دوستداری نیست خاموشی پس از رنجش

شکایت چون گره گردید در دل، کینه می گردد

داستان عمر طی شد حرف او آخر نشد

برگریزان زبان شد، گفتگو آخر نشد

شد به هم پیچیده طومار حیات جاودان

داستان زلف بی پایان او آخر نشد

می گذارد کفش هر کس پیش پای میهمان

در لباس خدمت اظهار ملالت می کند