خوش آمدید

روز قسمت چون ادا فهمی به ابرو داده اند

دلربایی را به آن چشم سخنگو داده اند

از کسی پروا ندارد دیده گستاخ من

در دیار حسن چون آیینه ام رو داده اند

در تمنای لب او بوسه های آبدار

می پرستان بر لب جام و لب جو داده اند

بی حنای بیعت گل نیست دستی در چمن

عندلیبان را مگر بیهوشدارو داده اند؟

وقت جمعی خوش که تخمی در ته گل کرده اند

خاطر خود جمع از امید حاصل کرده اند

زاهدان چون سکه بهر رونق بازار خود

پشت بر زر، روی در دنیای باطل کرده اند

فتنه و آشوب از هر سو به من رو کرده اند

تا دگر چشمان پرکارش چه جادو کرده اند

چشم آهو چشم من هرگز به این مستی نبود

گوییا در سرمه اش بیهوشدارو کرده اند

شد بهار و غنچه ما همچنان در خاک ماند

این گره گلزار را در رشته خاشاک ماند

لاله با دست نگارین سینه خارا شکافت

دانه ما در چنین فصلی به زیر خاک ماند

یادگار عشق داغی در دل دیوانه ماند

شمع رفت از انجمن، خاکستر پروانه ماند

گریه ام در دل گره شد، ناله ام بر لب شکست

وای بر قفلی که مفتاحش درون خانه ماند

زیر سقف آسمان نتوان نفس را راست کرد

در دل ما آرزوی نعره مستانه ماند

رفت ایام جوانی، شوق در جانم نماند

هایهوی عندلیبان در گلستانم نماند

از پشیمانی سخن در عهد پیری می زنم

لب به دندان می گزم اکنون که دندانم نماند

از چمن رفتی و گل با حسرت بسیار ماند

چشم بلبل در پی آن طره دستار ماند

روی حرف طوطیان هر چند با آیینه است

دید تا آیینه ات را طوطی از گفتار ماند

می سراید زاغ خط او به آواز بلند

کز گلستانش همین خار سر دیوار ماند

پنجه دشمن گریبان مرا از بخت بد

نوبت دامن گرفتن چون رسید از کار ماند

هیچ کس بی گوشمال روزگار آدم نشد

غوطه تا در خون نزد شمشیر صاحب دم نشد

نیست گوهر را به از گرد یتیمی کسوتی

از غبار خط صفای چهره او کم نشد

از شکست خویش بالاتر نباشد هیچ فتح

نیست استاد آن که از شاگرد خود ملزم نشد

زخم گستاخم لب تیغ شهادت می مکد

شبنم من خون خورشید قیامت می مکد

نقش شیرین شسته شد از لوح خارا و هنوز

تیشه فرهاد انگشت جلادت می مکد

از دهان خضر آب زندگانی می رود

تیغ او از بس لب خود را به رغبت می مکد

روی دل این خسته به آن چشم سخنگوست

چون عقده مرا چشم به آن گوشه ابروست

تا مهر خموشی زده ام بر لب گفتار

در چشم من این دایره یک چشم سخنگوست