خوش آمدید

بوی خون از غنچه گل بر دماغم می خورد

سوده مشک از خط ریحان به داغم می خورد

زلف سنبل گر چه شد سر حلقه آشفتگان

پیچ و تاب رشک از دود چراغم می خورد

روی گرمی هرگز از داغ نمکسودم ندید

پنبه گر فرصت بیابد خون داغم می خورد

می چسان مغز من آتش روان را پرورد؟

روغن بادام چون ریگ روان را پرورد؟

زود باشد غوطه در بحر تهیدستی زند

چون صدف هر کس یتیم دیگران را پرورد

بر گل رخسار او تا زلف پیچ و تاب زد

شهپر پروانه سیلی بر رخ مهتاب زد

از شکرخواب خزان امید بیداری نداشت

سایه سرو تو بر روی گلستان آب زد

کاوش مژگان او از بس که دست انداز کرد

صفحه آیینه را چون سینه شهباز کرد

چون نگردد آب حیوان در مذاق خضر تلخ؟

تیغ او در ماتم من زلف جوهر باز کرد

ناله من بزم عشرت را مصیبتخانه کرد

اشک شور من نمک در دیده پیمانه کرد

تازه شد زخم هواداران، مگر باد صبا

زلف مشکین ترا در دامن خود شانه کرد؟

(در گلستانی که روید دام چون سنبل ز خاک

بلبل دون همت ما میل پروازی نکرد)

ناله بلبل به بال شیون ما می پرد

چشم شبنم در هوای گلشن ما می پرد

آفتابی هست در طالع شبستان مرا

یک دو روزی شد که چشم روزن ما می پرد

از فغان ما گلستانت بلند آوازه شد

شعله حسنت به بال دامن ما می پرد

حاصل ما تنگدستان را به چشم کم مبین

چشم برق از اشتیاق خرمن ما می پرد

تا به برگ سبز، خط او چمن را یاد کرد

باغبان از خرمی گل را مبارک باد کرد

سخت جانان خوب می دانند قدر یکدگر

بیستون فریادها در ماتم فرهاد کرد

از خموشی هر که سر در جیب فکرت می برد

در سخن از دیگران گوی سعادت می برد

آنچنان کز پنبه می سازند پاک آیینه را

خامشی از سینه من گرد کلفت می برد

مصرع برجسته در هنگامه دلمردگان

چون چراغ روز بر پروانه حسرت می برد

(راه سخنم معنی بسیار گرفته است

از جوش گل این رخنه دیوار گرفته است)

(با صاف ضمیران به ادب باش که بسیار

از آب گهر آینه زنگار گرفته است)

(آن رهرو افسرده اساسم که مکرر

دامان مرا سایه دیوار گرفته است)

زلفت که همچو شام غریبان گرفته است

صبح نشاط در ته دامان گرفته است

از دست رستخیز حوادث کجا رویم؟

ما را میان بادیه باران گرفته است

(این سهو بین که دیده حق ناشناس من

روی ترا برابر قرآن گرفته است)

از ابر نوبهار چمن جان گرفته است

گلزار رنگ چهره مستان گرفته است

از بس که نوبهار به تعجیل می رود

شاخ از شکوفه دست به دندان گرفته است