خوش آمدید

(آتشین جانی چو من بر صفحه ایام نیست

بخیه را بر خرقه من چون سپند آرام نیست)

(دل چه گستاخانه با آن زلف بازی می کند

مرغ نوپرواز را اندیشه ای از دام نیست)

ذوقی از حرف محبت بی صفای سینه نیست

طوطیان را تخته مشقی به از آیینه نیست

هر طرف چشم افکنی داغی به خون غلطیده است

هیچ باغ دلگشایی به ز چاک سینه نیست

خوشدلی فرش است در هر جا شراب و ساز هست

غم نگردد گرد آن محفل که غم پرداز هست

در صدف گوهر جدا باشد ز آغوش صدف

وصل هجران است هر جا دورباش ناز هست

در محبت جز تهیدستی متاعی باب نیست

هر که را دل هست اینجا از اولوالالباب نیست

در میان چشم ما و دولت بیدار عشق

پرده بیگانگی جز پرده های خواب نیست

بس که بر رویم غبار کلفت از هر سو نشست

گرد از تمثال من آیینه را بر رو نشست

تیر آه خاکساران را نمی باشد خطا

برحذر باش از کمانداری که بر زانو نشست

از تپیدن دور کرد از خود دل بی تاب من

غیر تیر او مرا هر کس که در پهلو نشست

چشم ما طرفی کز آن رخسار آتشناک بست

کی سمندر از وصال شعله بی باک بست؟

طالع از خوبان ندارد چهره خندان ما

ورنه قمری سرو را از طوق بر فتراک بست

بس که تند و تلخ و خشم آلود آن بدخو نشست

چین چو جوهر عاقبت بر تیغ آن ابرو نشست

رو به دیوار آورد هر کس به من آورد روی

بس که گرد کلفت از دوران مرا بر رو نشست

هر که چشم رغبت از نظاره مرغوب بست

بر دل آسوده راه یک جهان آشوب بست

از زلیخای هوس بگریز کاین بی آبرو

تهمت آلودگی بر دامن محبوب بست

گفتم از دنیا فشانم دست در پایان عمر

حرص پیری از عصا دست مرا بر چوب بست

دل به دام زلف آن مشکین کمند افتاده است

مرغ بی بال و پری در کوچه بند افتاده است

در حریم خاکساری سرکشی را بار نیست

شعله این بزم در پای سپند افتاده است

گل ز تیغ غمزه اش در خاک و خون غلطیده است

چشم خورشید از غبار خط او ترسیده است

اشک ما در چشم دارد گرد غربت بر جبین

گوهر ما در صدف داغ یتیمی دیده است