خوش آمدید

هزاران مکر و فن باشد زنان را

که نتواند یکی را چاره ابلیس

شود کاری چو بر ابلیس مشکل

بر او آسان کنند ایشان به تلبیس

ابومسیلمه گر دعوی نبوت کرد

جز این چه سود که خوانند خلق کذابش

گرفتم آنکه به شب کرمکی همی تابد

چه حدٌ آنکه برابر کنی به مهتابش

عارفان را شرم امروزست مانع از گناه

کز خدا غایب نمی بینند خود را یک‌نفس‌

زاهدان را هست حال باده‌پیمایی جبان

کاو ننوشد شب شراب از بیم‌فردای عسس

هرگناهی که خودکند جبری

همه را از خدای داند و بس

ور ازو خیری اتفاق افتد

برگشاید به شکر نفس نفس

گفت رندی با یکی در نیمروز

از در اندرز رمزی از رموز

که اگر در دور ناهموار چرخ

عیش یا غم بایدت بیدرد و سوز

دل منه در هیچ کار اندر جهان

کاین تعلق هست رنجی فتنه‌توز

هرچه پیشت آید از دشوار و سهل

شو رضا بر هم مکش رخسار و پوز

چون درآیی با مغان خانه کن

چون درافتی با بتان خانه سوز

آنچه حاصل بینی از صافی و درد

بی‌تمجمج درکش و جان برفروز

وانکه حاضر یابی از زیبا و زشت

بی‌تعلل درجه و در وی سپوز

بر امید نسیه نقد ازکف مده

زانکه بر ریش طمع کارست گوز

ای داور زمین و زمان کز شکوه و فر

اندر جهان ندیده نظیرت نظر هنوز

الا بر آستان جلال تو آسمان

پیش کسی نبسته به خدمت کمر هنوز

در مدح اهل فارس سرودم قصیده‌ای

کز رشک اوست شخص خرد خون جگر هنوز

هم اندر آن قصیده ستودم ترا چنانک

از غیرتست دست حسودان به سر هنوز

داند خدای من‌ که نپرورده باکمال

مانند او هزار صدف یک گهر هنوز

وآن دوحهٔ ثنا که برو باد آفرین

ناورده غیر رنج و عنا برگ و بر هنوز

کردم سؤال خانه و الحق ندیده‌ام

از این سؤال غیر مذلت اثر هنوز

کردی حوالتم به امیری که مام دهر

آزاده‌ای نزاده چو او یک پسر هنوز

لیکن دو هفته بیش کنون کز تغافلش

چون بدسگال جاه توام دربدر هنوز

باری گواه باش که جز حرف مدح او

نگذشته بر زبانم حرفی دگر هنوز

اگر خاموش بینی عارفی را

مزن طعنش که هست آسوده از ذکر

چنان از پای تا سر غرق یارست

که هم ذکرش فراموشست و هم فکر

آدمی راکاو نباشد تجربت

بر چنان آدم شرف دارد ستور

می‌خورد مسکین نمک بر جای قند

طعم شیرین را نمی‌داند ز شور

مختصر گویم به هر کاری که هست

کور بینا بهتر از بینای کور

نفس امارهٔ تو دشمن توست

دشمن خویش را مخواه دلیر

خصم چون شد‌ گرسنه گیرد خشم

لاجرم حمله آورد چون شیر

دشمن خویش را گرسنه مدار

هم مده آنقدر که گردد سیر

مگر به خنده درآیی وگرنه هیبت تو

زبان عارف و عامی ببندد از گفتار

من از کلام تو گویم سخن چنان که قمر

ز آفتاب فلک عاریت کند انوار