خوش آمدید

لاف طاعت چند در پیری زنی

ای نکرده در جوانی هیچ کار

آنچه را در روز روشن کس‌ نجست

چون توانی جست در شبهای تار

محققست که دنیا مثال مرداریست

حرام صرف بر آن کس که هست برخوردار

ولی به حکم ضرورت به سالکان طریق

حلال گشته به هنگام نیستی مردار

ای دل ار نور جان طمع داری

یک زمان لب ببند از گفتار

خواهی ار صحن خانه نورانی

پیش خورشید برمکش دیوار

نه ترا گفتم آفتاب منیر

کم شود فیض نورش‌ از آثار

کم نگردد توکم کنیش به‌عمد

چون‌ که بر دیده برنهی استار

دست خود چون حجاب شمع کنی

کی به چشمت قدم نهد انوار

هرچه افزونترست ستر و حجاب

پرتو مهر کم کند دیدار

ای خداوند هست و نیست همه

که به تحقیق واقفی ز اسرار

عمر و توفیق ده مرا چندان

که کنم زانچه گفتم استغفار

جور اگر کم بود اگر فزون

زان زیانها رسد در آخر کار

ای بسا دودمان‌ که خواهد سوخت

آتش ار اندکست اگر بسیار

عاقلان مست حجت خویشند

عارفان مست جلوهٔ دیدار

دیدهٔ حق‌شناس اگر دارید

لب ببندید یا اولوالابصار

گدای راه‌نشین گر کند تصور شاهی

اثاث پادشهانش شود چگونه میسر

نه هرکه را که درافتد به دل خیال خلافت

برند باجش بر در نهند تاجش بر سر

در آن محال که وهم و گمان مجال ندارد

چگونه مور برد ره چگونه مرغ زند پر

مفتی شهر ما که آگه نیست

از حلال و حرام پیغمبر

مال محتاج را نموده هبا

خون مظلوم را گرفته هدر

چه شود یارب ار شود وقتی

از حلال و حرام مستحضر

چو دشنامی شنیدی‌ لب فروبند

که سالم مانی از دشنام دیگر

چه خوش گفت‌ آن‌ حکیم نکته‌پرداز

که بر جان‌ آفرین بادش‌ ز داور

خری را گر به زیر دم خلد خار

شود محکمتر از برجستن خر

ای داورگیتی که بود شهرهٔ آفاق

چون مهر فلک هرکه به حان مهر تو و‌رزد

دارد رخم از خون جگر رنگ طبرخون

با آنکه بود شعر مرا طعم طبر زد

این پارسیان راکه به صد بیت ستودم

مسکین تنم از همت این طایفه لرزد

صد بیت که هر بیتش ارزد به دوصد ملک

گویا بر ایشان به یکی ملک نیرزد

طلعت مقصود چون ز پرده درآید

خلق جهان را تمام پرده‌ در آید

دوست مگو جلوه گر شود به قیامت

هست قیامت چو دوست جلوه گر آید

دیدهٔ ما تاب آفتاب ندارد

گر فکند پرده یا ز پرده برآید