خوش آمدید

کلام عاقل و جاهل به گوش یکدیگر

چو نیک بنگری از روی تجربت بادست

همین به باغ ننالند بلبلان از زاغ

که زاغ نیز هم از بلبلان به فریادست

چو زنی در دام شهوت شد اسیر

خر به چشمش به ز طاوس‌ نرست

همچنان در چشم شهوت مرد را

دیو با حور بهشتی همبرست

مر آن خدای که پیمانه را نگهدارد

به زی‌ر خاک چو پیمان اهل عشق درست

ز روی صدق دگر به کام شیر روی

به رهروان طریقت قسم که حافظ تو ست

ای که از عشق و عقل می‌لافی

هست نیمی دروع و نیمی راست

عقل داری ولی نداری عشق

زان وجودت اسیر خوف و رجاست

عشق را با امید و بیم چکار

بیم و امید اهل عشق خداست

استرم را اگر فرستادی

نکنم جز به مردمی یادت

معنی آن فلان تحیاتست

وان فلان روح پاک اجدادت

ورنه‌گویم که آن فلان ذکرست

وان فلان مقعد پر از بادت

بسکه سرگرم حجت خویشند

غافلند از خدا اولوالالباب

ای خوشا حال عارفی که ز شوق

همچو دیوانه بر درد جلباب

مردکز عیب خویش بیخبرست

هنر دیگران شمارد عیب

جام بیچارگان چرا شکند

آنکه مینای می نهد در جیب

گر بداند لذت جان باختن در راه عشق

هیچ عاقل زنده نگذارد به عالم خویش را

عشق داند تا چه آسایش بود در ترک جان

ذوق این معنی نباشد عقل دوراندیش را

مانند‌گربه‌ای که خورد بچگان خویش

خوردند دایگان بچهٔ شیرخوار را

عاشق به لذت لب نانی فروخته

هفتاد سال لذت بوس وکنار را

حل معمای حکمتش نتواند

آنکه کند حل صدهزار معمّا

فهم شناساییش‌ چگونه کند کس

مشت نشاید زدن به صخرهٔ صمّا