خوش آمدید

گر چرخ جفا کرد چه می‌باید کرد

ور ترک وفا کرد چه می‌باید کرد

می‌خواست دلم که بر نشان آید تیر

چون تیر خطا کرد چه می‌باید کرد

زلفین سیه که بر بناگوش تواند

سر بر سر هم نهاده همدوش تواند

ساید سر از ادب به پایت شب و روز

آری دو سیاه حلقه در گوش تواند

در میکده مست از می نابم کردند

سرمست ز جرعهٔ شرابم کردند

ای دوست به چشمهای مست تو قسم

جامی دو سه دادند و خرابم کردند

تا دل به برم هوای دلبر دارد

افسانهٔ عشق دلبر از بر دارد

دل رفت ز بر چو رفت دلبر آری

دل از دلبر چگونه دل بردارد

ابروی کجت که دل برو مشتاقست

محراب شهان و قبلهٔ آفاقست

طاقست ولی به دلنشینی جفتست

جفتست ولی ز بیقرینی طاقست

آراسته جنتی که این روی منست

افروخته دوزخی که این خوی منست

شمشیر جهانسوز بهادر شه را

دزدیده که این کمان ابروی منست

آمد مه شوال و مه روزه گذشت

و ایام صیام و رنج سی روزه گذشت

صد شکر خدا که روزی روزهٔ ما

گاهی به غنا و گه به دریوزه گذشت

این دل که به شهر عشق سرگشتهٔ تست

بیمار و غریب و دربدر گشتهٔ تست

برگشتگی بخت و سیه‌روزی او

از مژگان سیاه برگشتهٔ تست

تا قبلهٔ ابروی تو ای یار کج است

محراب دل و قبلهٔ احرار کج است

ما جانب قبلهٔ دگر رو نکنیم

آن قبله ماست گرچه بسیار کج است

دوشینه فتادم به رهش مست و خراب

از نشوهٔ عشق او نه از بادهٔ ناب

دانست که عاشقم ولی می‌پرسید

این کیست کجاییست چرا خورده شر‌اب