خوش آمدید

صاحبا عید بر تو خرم باد

کل گیتی ترا مسلم باد

از تو آباد ظلم ویران شد

به تو بنیاد عدل محکم باد

حزم و عزمت چو بر سؤال و جواب

بر قضا و قدر مقدم باد

خدمت چرخ جز به درگه تو

چون تیمم به ساحل یم باد

خطبه تعظیم یافت از نامت

همچنین سال و مه معظم باد

دایم از فتح باب ابر سخات

خشک‌سال نیاز را نم باد

در یمین تو خامهٔ آصف

در یسار تو خاتم جم باد

خواستم گفت ملک هفت زمینت

همه زیر نگین خاتم باد

آسمان گفت گر منم چو نگینش

اندر آن رقعه نام من هم باد

موکب حزمت ار نهفته رود

اشهب روزگار ادهم باد

گرد جیش تو در دماغ ظفر

چون دم آستین مریم باد

از بلندی سرای قدر ترا

سقف افلاک سطح طارم باد

وز نژندی به چشم بدخواهت

اشهب روزگار ادهم باد

دست سگبانت چون قلاده کشد

شیر گردون سگ معلم باد

چرخ اگر بارگاه تو نبود

تا قیامت شکسته طارم باد

زهره خنیاگریت گر نکند

تا ابد سور زهره ماتم باد

فتنه پیش زبان خامهٔ تو

چون زبانهای سوسن ابکم باد

پس به شکر تو تا زبان سنان

شاهراه حروف معجم باد

حبس خصم تو با زوال خلاص

چون نهانخانهٔ جهنم باد

بر رخی کز تو خال عصیانست

همه کارش چو زلف درهم باد

قهرمان تو موسوی دستست

ترجمان تو عیسوی دم باد

چتر میمون همت عالیت

سایه‌دار سپهر اعظم باد

همه سعی تو چون قران سعود

در مراعات نظم عالم باد

همه عون تو چون عنایت حق

در مهمات نسل آدم باد

بنده از مکرمات وافر تو

همچنین سال و مه مکرم باد

در خلافت و رضای تو همه سال

نحس و سعد زمانه مدغم باد

از همه فعلهات باطل دور

با همه رایهات حق ضم باد

رمحت از جنس معجز موسی

مرکب از نوع رخش رستم باد

گرد سم سمند تو مادام

در دو چشم عدوت توام باد

دست سرو ار دعای تو نکند

قامتش چون بنفشه پر خم باد

ور میان جز به خدمتت بندد

نیشکر در میان او سم باد

تا کم و بیش در شمار آید

دولتت بیش و دشمنت کم باد

قصبش بر سر از تو دری گشت

اطلسش در بر از تو معلم باد

مدتت با زمانه هم‌آواز

راست چونان که زیر با بم باد

دلت از صد هزار دل به تو شاد

تا دمی در تنست بی‌غم باد

جانت ای صدهزار جانت فدی

تا به جان زنده است خرم باد

جنبش فتح و آرمیدن ملک

همه در جنبش تو مدغم باد

حاسدت را چو پای درگل ماند

از غم و رنج دست بر هم باد

عدل تو شب چو روز روشن کرد

روز تو همچو عید خرم باد

هزار سال زیادت بقای خاتون باد

مه مبارک روزه برو همایون باد

هزار سال به میزان عدل و انصافش

امور دولت و اشغال خلق موزون باد

جهان رفعت و عز و جلال عصمت دین

که عز و عصمت با جانش هر دو مقرون باد

بر آسمان کمالش به هر قران که فتد

هزار سال طواف سعود گردون باد

بر آستان جلالش به هر قدم که نهد

هزار دشمنش اندر زمین چو قارون باد

ز شرم فکرت او روی شمس گلگونست

ز خون دشمن او تیغ چرخ گلگون باد

اگر تصرف گردون به کام او نبود

در انتظار وجود از وجود بیرون باد

وگر تفاخر دریا به دست او نبود

به جای در و گهر در دل صدف خون باد

ایا سخای تو توجیه رزق را قانون

برو مزید نباشد هموش قانون باد

ز رشک وسعت دریای طبع پر گهرت

کنار دریا از آب دیده جیحون باد

به روزگار تو ور هست فتنه فتنهٔ خواب

برو چو بخت حسودست همیشه مفتون باد

زمانه جمله چو بیمار وهم و حادثه‌اند

ز پاس و امن توشان باره باد و معجون باد

جریدهای تواریخ عهد دولت تو

ز رسمهای تو پر درج در مکنون باد

تمنیی که به اقبال روزگارت هست

در انتظار قبول تو باد و اکنون باد

ایا به دست تو در گوهر سخا تضمین

به پای قدر تو در اوج چرخ مضمون باد

خرابه‌ای که ضروریست بر بساط زمین

ز بس عمارت عدلت چو ربع مسکون باد

اگرنه از شکر شکر تو همیشه ترست

مذاق بنده لعابش چو آب افیون باد

به دشمنان تو بر، هرشب از کمین قضا

سپاه حادثه چرخ را شبیخون باد

به بارگاه تو در شیر فرش ایوان را

به خاصیت شرف و فر شیر گردون باد

به خدمت تو درم روزگار میمون گشت

ز جود و جاه تو کت روزگار میمون باد

ز خرمی که دلم عیش تو همی خواهد

بدان همی نرسد فکرتم که آن چون باد

همیشه تا به جهان در کمی و افزونیست

حسود جاه تو کم باد و جاهت افزون باد

خسروا روزت همه نوروز باد

وز طرب شبهای عمرت روز باد

افسر پیروز شاهی بر سرت

آفتاب آسمان‌افروز باد

چون قضای گنبد فیروزگون

همتت بر کارها پیروز باد

پیش قدرت پشت و روی آفتاب

همچو اشکال هلالی کوز باد

شیر گردون پیش شیر رایتت

سخره چون آهوی دست‌آموز باد

بیلکی کز شست میمونت رود

چون اجل جوشن گسل دلدوز باد

آتشی کز نعل یک رانت جهد

چون شهاب چرخ شیطان‌سوز باد

یوزبانان ترا وقت شکار

جام شاهان کاسهای یوز باد

خصم را در گنبد گردان قرار

همچو بر گنبد قرار گوز باد

تا شب و روز جهان آینده‌اند

روزگارت روز و شب نوروز باد

ایام زیر رایت رای امیر باد

ایام او همیشه چو رایش منیر باد

روزش به فرخی همه نوروز باد و عید

ماهش ز خرمی همه نیسان و تیر باد

میزان آسمان را عدلش عدیل گشت

سلطان اختران را رایش نظیر باد

در بارگاه حضرتش از احترام و جاه

مریخ قهرمان و عطارد دبیر باد

آنرا که دست حادثه از پای بفکند

دست عنایت و کرمش دستگیر باد

وانرا که راه در شب ادبار گم شود

خورشید رای او به هدایت مشیر باد

بهر نظام عالم سفلی به سوی او

هر ساعتی ز عالم علوی سفیر باد

آنجا که از بلندی قدرش سخن رود

چرخ بلند با همه رفعت قصیر باد

وانجا که از احاطت علمش مثل زنند

بحر محیط با همه وسعت غدیر باد

ای دولت جوان تو فرماندهٔ جهان

گردون پیر پیش تو فرمان‌پذیر باد

آنجا که ظل دامن بخت جوان تست

از جان جیب پیرهن چرخ پیر باد

گردون ز رفعت تو به پایه بلند گشت

در پای همت تو به عبره عسیر باد

جود تو فتح بابست در خشکسال آز

زان فتح باب دست تو ابر مطیر باد

حلم ترا چو مرکز ارکان قرار داد

حکم ترا چو انجم گردون مسیر باد

گرم و ترست وعدهٔ وصلت چو روح و می

امید من به منزلت شهد و شیر باد

سردست و خشک طبع سنانت چو طبع مرگ

در طبع بدسگالت ازو زمهریر باد

با دیو دولت تو به دیوان ملک در

کلک ترا مزاج شهاب اثیر باد

وان رازها که در سر افلاک و انجمست

از نحس و سعد رای ترا در ضمیر باد

آن خاصیت که از پی نشر خلایقست

تا نفخ صور کلک ترا در صریر باد

تا زیرکان ز زیر به ناله مثل زنند

دایم ز چرخ نالهٔ خصمت چو زیر باد

از رشک اشک حاسد تو چون بقم شدست

از رنج روی دشمن تو چون زریر باد

از جنبش سپهر یکی باد بی‌قرار

وز نفرت زمانه یکی با نفیر باد

تیر تو بر نشانهٔ اقبال و کار تو

دایم به راستی و روانی چو تیر باد

وز یاد کرد تیر و کمان تو جان خصم

دایم چو در کمان فلک جرم تیر باد

آفرین بر حضرت دستور و بر دستور باد

جاودان چشم بد از جاه و جلالش دور باد

ملک را از رایت اقبال و رای روشنش

تا که نور و سایه باشد سایه باد و نور باد

رایت و رایش که در نظم ممالک آیتی است

تا نزول آیت نصرت بود منصور باد

من نگویم کز پی تفویض ملک روم و چین

بر درش دایم رسول قیصر و فغفور باد

گویم از بهر نظام ملک سلطان سپهر

در رکابش ز اختران پیوسته صد مذکور باد

هرکه همچون دانهٔ انگور با او شد دودل

ریخته خونش چو خون خوشهٔ انگور باد

تیغ زنگ از آب گیرد ملک نقصان از غرور

زین سپس رایش به ملک و جاه نامغرور باد

از برای پاسبان قصر او یعنی زحل

در نه اقلیم فلک تا روز هر شب سور باد

مشتری را از شرف دولت‌سرای طالعش

چون کلیم‌الله را خلوت سرای طور باد

در کنار بارگاهش در صف حجاب بار

والی عقرب کمر بربسته چون زنبور باد

آفتاب ار کلبهٔ بدخواه او روشن کند

روز دوران از کسوف کل شب دیجور باد

زهره گر در مجلس بزمش نباشد بربطی

در میان اختران چون زاد فی الطنبور باد

گر وزیر آفتاب از خدمتش گردن کشد

از جمالی کافتابش می دهد مهجور باد

منشی ملک فلک در هرچه منشوری نوشت

کلکش اندر عهدهٔ توقیع آن منشور باد

در زوایای عدم گر بر خلافش واردیست

همچنان در طی ستر نیستی مستور باد

هرچه در الواح گردونست از اسرار غیب

در ورقهای وقوفش بر ولا مسطور باد

آسمان از نیک و بد هر آیتی کامل کند

شان او بر اقتضای رای او مقصور باد

ای به تدبیر آصف ملک سلیمان دوم

جبر امرت را چو انس و جان فلک مجبور باد

ملک معمورست تا معمار او تدبیر تست

تا جهان باقیست این معمار و آن معمور باد

در عمارتهای عالم کز تو خواهد شد تمام

هرکجا رایت مهندس آسمان مزدور باد

نعمت جاه تو عالم را مهنا نعمتیست

حظ برخورداری عالم ازو موفور باد

فتنه را بخت بداندیشت نکو همخوابه‌ایست

هر دو را امکان بیداری به نفخ صور باد

هرکجا گنجی نهد در کان و دریا آفتاب

مه که بیت‌المال او دارد ترا گنجور باد

گر به جز کام تو زاید شب که آبستن بود

شب عزب ورنه سقنقور قدر کافور باد

هرکرا در سر نه از جام وفاقت مستی است

جانش از درد اجل تا جاودان مخمور باد

خواستم گفتن جهان مامور امرت باد و باز

گفتم او مامور و آنگه گویمش مامور باد

وهم با وصف تو چون خورشید و خفاشند راست

در چنین حیرت گرش سهوی فتد معذور باد

خصم بد عهدت که کهف ملک را هشتم کسست

گر کند خدمت همش جل باد و هم ساجور باد

ورنه دایم چار چشمش در غم یک استخوان

بر در قصاب جان اندر سرش ساطور باد

شاعران از دشمن ممدوح چون ذکری کنند

رسم را گویند کز قهر اجل مقهور باد

بنده می‌گوید مبادش مرگ بل عمر دراز

همچنان مقهور این دارالغرور زور باد

لیکن از جاه تو هر دم زیر بار غصه‌ای

کاندران راحت شمارد مرگ را رنجور باد

باغ دولت را که آب آن لعاب کلک تست

با نمای عهد نیسان حاصل باحور باد

وین چهار آزاد سروت را که تعیین شرط نیست

از جمال هریکی هردم دلت مسرور باد

تاکه بر هر هفت کشور سایه‌شان شامل شود

نشو در بلخ و هری و مرو و نیشابور باد

تا که «المقدورکائن» شرط کار عالمست

کلک و رایت کار ساز کائن و مقدور باد

پیش صدر و مسند عالیت هر عیدی چنین

از فحول شاعران صد شاعر مشهور باد

وانگه از پیرایهٔ عدل تو تا عید دگر

گردن و گوش جهان پر لؤلؤ منثور باد

بارگاهت کعبه، مردم حاج و درگاهت حرم

مجلست فردوس و کوثر جام و ساقی حور باد

احتیاجی نیست جاهت را به سعی روزگار

ور کند نوعی بود از بندگی مشکور باد

این همایون مقصد دنیا و دین معمور باد

جاودان چون هست معمور از حوادث دور باد

در حریم او خواص کعبه هست از ایمنی

در اساس استوار او ثابت طور باد

از سر جاروب فراشان او هر بامداد

سقف گردون پر غبار بیضهٔ کافور باد

وز نوای پاسبان نوبتش هر نیم شب

در دماغ آسمان از نغمت خوش سور باد

آفتاب ار بی‌اجازت بگذرد بر بام او

روز دوران از کسوف کل شب دیجور باد

فضله‌ای کز خاک دیوارش به باران حل شود

در خواص منفعت چون فضلهٔ زنبور باد

استناد کنگره‌ش را ماه بادام نیم دست

واندرو پیوسته عالی مسند دستور باد

چار دیوارش که از هر چار ارکان برترند

از جمالش جاودان این نه فلک مسرور باد

حظ موفور است الحق این عمارت را ز حسن

حظ برخوداری صاحب ازو موفور باد

ای سلیمان دوم را آصفی آصف اثر

تخت و بالش تا ابد بر هردوتان مقصور باد

هرکه چون دیو سلیمان بر شما عاصی شود

در سرای دیو محنت دایما مزدور باد

نظم و ترتیب وجود از رایت و رای شماست

سال و مه این رای و رایت صایب و منصور باد

باغ سرمایهٔ دگر دارد

کان شد از بس که سیم و زر دارد

هیچ طفل رسیده نیست درو

که نه پیرایهٔ دگر دارد

می‌نماید که از رسیدن عید

چون همه مردمان خبر دارد

طبع بر کارگاه شاخ نگر

که چه دیبای شوشتر دارد

گل رعنا به یاد نرگس مست

جام زرین به دست بر دارد

بلبل اندر هوای بزم وزیر

صد نوای عجب ز بر دارد

ابر بی‌کوس رعد می‌نرود

تا گل اندر جهان حشر دارد

گر ز بیجاده تاج دارد گل

زیبدش ملک نامور دارد

بر ریاحین به جملگی ملکست

نه سر و کار مختصر دارد

نی کدامست وز کجا باری

که ز فیروزه صد کمر دارد

هر زمانی چنار سوی فلک

به مناجات دست بر دارد

مگر اندر دعای استسقاست

ورنه او با فلک چه سر دارد

پیش پیکان گل ز بیم گشاد

هر شب از هاله مه سپر دارد

با بقایای لشکر سرما

گر صبا عزم کر و فر دارد

تیغ در دست بید می‌چکند

وز چه معنی زره شمر دارد

در چنین موسمی که باغ هنوز

کس نداند چه مدخر دارد

یاسمین را ببین که تا دو سه روز

بی‌رفیقان سر سفر دارد

دهن لاله چون دهان صدف

ابر پیوسته پر گهر دارد

لاله گویی که بر زبان همه روز

مدح دستور دادگر دارد

تا که اندر دعا و مدح وزیر

لب لعلش همیشه تر دارد

ناصر دین که شاخ دولت و دین

از معالیش برگ و بر دارد

طاهربن المظفر آنکه خدای

همه وقتیش با ظفر دارد

آنکه گیتی ز شکر هستی او

یک دهان سر به سر شکر دارد

وانکه از عشق نام و صورت او

خاک سمع و هوا بصر دارد

رایش اندر نظام کار جهان

از قضا سعی بیشتر دارد

کلکش اندر بیان باطل و حق

کمترین مستمع قدر دارد

دستش ار واهب حیات نشد

در جمادات چون اثر دارد

اثری بیش از این بود که درو

کلک نطق و نگین نظر دارد

کسوت قدر اوست آن کسوت

کز نهم چرخ آستر دارد

در نه اقلیم آسمان حکمش

کارداران خیر و شر دارد

زاتش باس اوست اینکه هواش

روز و شب شعله و شرر دارد

زدهٔ پشت پای همت اوست

هرچه ایام خشک و تر دارد

سعد اکبر که از سعادت عام

خویشتن در جهان سمر دارد

هنرش زاسمان بپرسیدم

کز چه این اختصاص و فر دارد

گفت شاگرد رای دستورست

بس بود گر همین هنر دارد

ای به جایی که رایت ار خواهد

رسم شب از زمانه بردارد

ناید اندر کرشمهٔ نظرت

هرچه تقدیر منتظر دارد

کلبه‌ای از جهان جاه تو نیست

فوق و تحتی که جانور دارد

چشم بخت تو در جهان‌بانی

سال و مه سرمهٔ سهر دارد

فتنه زان سوی خوابگاه فنا

روز و شب شیوهٔ حذر دارد

عرصهٔ ساحت تو چیست سپهر

کاختر و برج و ماه و خور دارد

روضهٔ مجلس تو چیست بهشت

که فنا از برون در دارد

حیرت نعمت تو چو جذر اصم

یک جهان عقل گنگ و کر دارد

مهر تو از بهشت دارد قدر

خشم تو صولت سقر دارد

عقل آزاد بر تو می‌نرسد

که جهان جمله زیر پر دارد

مرغ فکرت کجا رسد که هنوز

رشته در دست خواب و خور دارد

نیمه‌ای زین سوی ولایت تست

هر ولایت که آن فکر دارد

پدر اول آدم آنکه وجود

نه ز مادر نه از پدر دارد

قبلهٔ آسمانیان زانست

که چو تو در زمین پسر دارد

در دریای دهر کیست؟ تویی

وین سخن عقل معتبر دارد

گوهرت زانکه زبدهٔ بشرست

جای در حیز بشر دارد

آفتاب ار زبرترست چه شد

کار گوهر نه مستقر داد

جرم خاشاک را از آن چه شرف

کاب دریاش بر زبر دارد

به تحمل چو تو نگردد خصم

خود ندارد هنوز و گر دارد

چون کلیم و مسیح کی باشد

هرکه چوب کلیم و خر دارد

خصم چندان هوس پزد که ترا

حلم بر عفو ماحضر دارد

دیو چندان علم زند که نبی

مکه بی‌سایهٔ عمر دارد

با خلاف تو دست کیست یکی

که نه یک پای در سقر دارد

نوح پیغمبری که بر اعدا

قهرت اعجاز لاتذر دارد

شکر این در جهان که یارد کرد

آنکه توفیق راهبر دارد

کاب در جوی تست و چرخ چو پل

دشمنان را لگد سپر دارد

تا ز تکرار دور چنبر چرخ

بر جهان خیر و شر گذر دارد

روز عمر تو باد کز پی تست

که شب انس و جان سحر دارد

بر کران بادی از خطر که جهان

به تو دارد اگر خطر دارد

چون گل از خنده لب مبند که خصم

داغ چون لاله بر جگر دارد

عید بر بدر دین مبارک باد

سنقر آن آفتاب دولت و داد

آنکه شغل نظام عالم را

چرخ از عدل او نهد بنیاد

وانکه قصر خراب دولت را

دهر از دست او کند آباد

برق تیغش چو برق روشن و تیز

ابر جودش چو ابر معطی و راد

سنگ حلمش ببرده سنگ از خاک

سیر حکمش ربوده گوی از باد

همتش آنچنان که از سر عجز

امر او را زمانه گردن داد

در شجاعت به روز حرب و مصاف

آنکه شاگرد اوست هست استاد

پای چون بر فلک نهاد ز قدر

عدل او بر زمانه دست گشاد

ای ترا رام بوده هر توسن

وی ترا بنده گشته هر آزاد

بنده را گرنه حشمتت بودی

کاندرین حادثه شفیع افتاد

که گشادیش در زمانه ز بند

که رسیدیش در زمین فریاد

کاندر اطراف خاوران از وی

هیچ‌کس را همی نیاید یاد

گرنه عدل تو داد او دادی

آه تا کی برستی از بیداد

چکنم از شب جهان که جهان

این نخستین جفا نبود که زاد

همتت چون گشاد دست به عدل

قدر تو بر سپهر پای نهاد

تا بود ز اختلاف جنبش چرخ

یکی اندوهناک و دیگر شاد

هیچ شادیت را مباد زوال

هیچ اندوهت از زمانه مباد

طغرل تگین به تیغ جهان را نظام داد

زو بیشتر گرفت و به کمتر غلام داد

جیشش خراج خطهٔ چین و ختا ستد

امنش قرار مملکت مصر و شام داد

ناموس جور و فتنه به خنجر قوی شکست

آرام ملک و دین به سیاست تمام داد

جودش کفاف عمر به خرد و بزرگ برد

عدلش حیات تازه به خاص و به عام داد

از خسروان به سمع و به طاعت جواب یافت

از هر مهم به هر که بدیشان پیام داد

کوسش به حربگاه چو تکبیر فتح گفت

خصمش نماز خیر و سلامت سلام داد

از عکس تیغ شعله بر آتش وبال کرد

وز نور رای نور به خورشید وام داد

چون سد ایمنی لگد چرخ رخنه کرد

آن رخنه را به تیغ و به رای التیام کرد

دید آسمان که غرهٔ هر ماه چتر اوست

زین روی ماه یک شبه را شکل جام داد

یارب دوام دولت و ملک و بقاش ده

چونان که ایمنی را دورش دوام داد

ای خوب زخمه مطرب خوشخوان مزن جز این

طغرل تگین به تیغ جهان را نظام داد

روز می خوردن و شادی و نشاط و طرب است

ناف هفته است اگر غرهٔ ماه رجب است

برگ‌ریزان به همه حال فرو باید ریخت

به قدح آنچه از او برگ و نوای طرب است

مادر باغ سترون شد و زادن بگذاشت

چکند نامیه عنین و طبیعت عزب است

دختر رز که تو بر طارم تاکش دیدی

مدنی شد که بر آونگ سرش در کنب است

موی بر خیک دمیده ز حسد تیغ زنست

تا به خلوت لب خم بر لب بنت‌العنب است

گرنه صراف خزان کیسه‌فشان رفت ز باغ

چون چمن‌ها ز ذهابش همه یکسر ذهب است

این عجب نیست بسی کز اثر لاله و خوید

گفتی آهوبره میناسم و بیجاده لب است

یارب الماس لبش باز که کرد و شبه سم

بینی این گنبد فیروه که چون بلعجب است

این همان سکنه و صحراست که گفتی ز سموم

تربت آن خزف و رستنی این حطب است

خیز از سعی دخان بین و ز تاثیر بخار

تا در این هر دو کنون چند رسوم عجب است

روزن این همه پر ذرهٔ زرین زره است

عرصهٔ آن همه پر پشهٔ سیمین سلب است

لمعه در سکنهٔ کانون شده بر خود پیچان

افعی کاه‌ربا پیکر مرجان عصب است

دود حلقه شده بر سطح هوا خم در خم

سطرهاییست که مکتوب بنان لهب است

شعلهٔ آتش از این روی که گفتم گویی

در مقادیر کتابت قلم منتجب است

هر زمان لرزه بر آب شمر افتد مگرش

در مزاج از اثر هیبت دستور تب است

صاحب عادل ابوالفتح که در جنبش فتح

جنبش رایت عالیش قویتر سبب است

طاهر آن ذات مطهر که سپهرش گوید

صدر طاهر گهر و صاحب طاهر نسب است

آنکه در شش جهت از فضلهٔ خوان کرمش

هیچ دل نیست که از آز در آن دل کرب است

وانکه در نه فلک ار برق کمالی بجهد

همه از بارقهٔ خاطر او مکتسب است

ساحت بارگهش مولد ملک عجمست

عدل فریادرسش داور دین عرب است

ضبط ملک فلک اندیشه همی کرد شبی

زانشب اوراد مقیمان فلک قد وجب است

صاحبانه ملکا، هم نه چرا زانکه ترا

مدحت از حرف برونست چه جای لقب است

نام سلطان نه بدانست که تا خوانندش

بل برای شرف سکه و فخر خطب است

گوشهٔ بالش تو چیست کله گوشهٔ ملک

وندرو هم ز نسب رفعت و هم از حسب است

مسندت برتر از آنست که در صد یک از آن

چرخ را گنج تمنا و مجال طلب است

غرض از کون تو بودی که ز پروردن نخل

گرچه از خار گذر نیست غرض هم رطب است

آسمان دگری زانکه به همت جنبی

جنبش چرخ نه از شهوت و نه از غضب است

مه به نعل سم اسب تو تشبه می‌کرد

خاک فریاد برآورد که ترک ادب است

گرد جیش تو بشد بر همه اعضاش نشست

تاکه اجرب شد وانک همه سالش جرب است

چرخ چون گوز شکستست از آن روی که ماه

چهره چون چهرهٔ بادام از آن پر ثقب است

خصم اگر لاف تقابل زند از روی حسد

حق شناسد که که بوالقاسم و که بولهب است

ور مقابل نهمش نیز به یک وجه رواست

تو چو خورشید به راس او چو قمر در ذنب است

رتبت شرکت قدرش نشود لازم ازآنک

دار او از خشب و تخت تو هم از خشب است

آخر از رابطهٔ قهر کجا داند شد

سرعت سیر نفاذت نه به پای هرب است

ور کشد سد سکندر به مثل گرد بقاش

این مهندس که در افعال ورای تعب است

عقل داند که چو مهتاب زند دست به تیغ

رد تیغش نه به اندازهٔ درع قصب است

همه در ششدر عجزند و ترا داو به هفت

ضربه بستان و بزن زانکه تممی ندب است

تاکه تبدیل بد و نیک به سال و به مهست

تاکه ترتیب مه و سال به روزست و شب است

بی‌تو ترتیب شب و روز و مه و سال مباد

که ز سر جملهٔ آن مدت تو منتخب است

به می و مطرب خوش‌نغمه شعف بیش نمای

که ز انصاف تو اقطار جهان بی شغب است