خوش آمدید

ای فلک قدری که در انگشت قدر و همتت

از شرف مهر فلک زیبد همی مهر نگین

هست یسر خادمان از خاتم تو در یسار

هست یمن چاکران از خامهٔ تو در یمین

مادحت را تا بدان رخ برفروزاند چو شمع

آن زهر کامی جدا چونان که موم از انگبین

آن نمی‌باید که آدم را برون کرد از بهشت

آن همی باید که با قارون فروشد در زمین

چهار چیز ز ارکان بارگاه تو باد

مخالف تو کزو هست عیش تو شیرین

دو نیمه تن چو ستون و دریده دل چو شرج

چو میخ کوفته سر چون طناب راه‌نشین

ای جوان بخت پیر ملت و ملک

صدر دنیا امین دولت و دین

ای چهل سال نام و کنیت تو

بوده نقش نگین دولت و دین

چیست دانی محمد یوسف

علم آستین دولت و دین

خاتم و خامهٔ تواند هنوز

در یسار و یمین دولت و دین

تخم ذکر جمیل کاشته‌ای

سالها در زمین دولت و دین

داغ نام نکو نهادستی

عمرها بر سرین دولت و دین

دیده در عزم تو قضا پیدا

هم شک و هم یقین دولت و دین

کرده در حزم تو قدر پنهان

همه غث و سمین دولت و دین

نظر صائب ترا گوید

آسمان پیش‌بین دولت و دین

قلم منصف ترا خواند

چرخ حبل متین دولت و دین

چشم زخم قران کجا بیند

تا تو باشی قرین دولت و دین

راستی به ترا توان گفتن

خواجهٔ راستن دولت و دین

از تو معمور بود چندین گاه

حصنهای حصین دولت و دین

بی‌تو دیدی که از پی یک سهو

چون قفا شد جبین دولت و دین

تا قیامت چو باز دوخته چشم

مانده شیر عرین و دولت و دین

دیر مان ای به گونه گونه شرف

اختیار و گزین دولت و دین

تا کس از آفرین سخن گوید

بر تو باد آفرین دولت و دین

من از تاثیر این گردنده گردون

بر این ساکن نیم یک لحظه ساکن

مرا گویی جهان اینست خوش باش

همی کوشم که خوش باشم ولیکن

حسام دولت و دین ای خدای داده ترا

جمال احمد و جود علی و نام حسین

نهاد آدم لفظ و تو چون مراد از لفظ

سواد عالم عین و تو چون سواد از عین

عنایت ازلی صورت تو چون بنگاشت

نوشت نسخهٔ روشن ز حاصل کونین

سعادت فلکی طینت تو چون بسرشت

نمود از دل و دست تو مجمع‌البحرین

رخ تو آب حیاتست و تشنه‌تر هر روز

به دیدن تو خداوند صد چو ذوالقرنین

چو ذکر جاه تو کردند آسمان من هو

چو عرض قدر تو دادند اختران من این

ز حسب حال در این قطعه رمزکی بشنو

چنان که بینک رفتست دی پریر، وبین

مرا که طوطی نظمم در این چنین وحلی

چو چوژه پای به گل درنباشد آخر شین

اگرچه بط و همایم کند کرامت تو

بچه به زیور مسحی و زینت رانین

شوم چو هیات کبک دری سراسر زیب

شوم چو پیکر طاوس نر سراسر زین

کنم چو فاخته در گردن از سپاس تو طوق

از آنکه هست درین گردن آفرین تو دین

سرایمت همه جایی به شکر بلبل‌وار

وگرنه نایبه‌کش بادم از غراب‌البین

بقات باد بخوبی و خرمی چندان

که ابجدش ننهد بار جز به منزل غین

حسود جاه ترا آن الم که در همه عمر

حنین او نکند کم علاجهای حنین

ای غلامت چو شاد بخت فلک

ما غلامان خاص و عام توایم

تا که در خانهٔ فلک باشیم

همه در خانهٔ غلام توایم

نشاید بهر آداب ندیمی

دگر بر جان و دل محنت نهادن

زبان کردن به نظم و نثر جاری

ز خاطر نکتهای بکر زادن

که باز آید همه کار ندیمان

به سیلی خوردن و دشنام دادن

سگ خشم و خر شهوت که زبون‌گیری نیست

تیز دندان‌تر از این هر دو در این خاک کهن

نفس من کو ملک مملکت شخص منست

هر دو را سخرهٔ خود کرده به تادیب سخن

ترک و تازیک شما جمله سگانند و خران

که به جز خوردن و کردن نشناسند ز بن

تو چه گویی که کند نفس ملک همت من

گر تو گوییش بیا خدمت این طایفه کن

خواجه اسفندیار می‌دانی

که به رنجم ز چرخ رویین تن

من نه سهرابم و ولی با من

رستمی می‌کند مه بهمن

خرد زال را بپرسیدم

حالتم را چه حیلتست و چه فن

گفت افراسیاب وقت شوی

گر به دست آوری از آن دو سه من

باده‌ای چون دم سیاووشان

سرخ نه تیره چون چه بیژن

گر فرستی تویی فریدونم

ورنه روزی نعوذبالله من

همچو ضحاک ناگهان پیچم

مارهای هجات بر گردن

ایا خورشید و مه در پیش رایت تیره و تاری

به روز و شب گهی خورشید و ماهم ثقبهٔ روزن

پس ای سردی و تاریکی که در من هست بازم خر

ازین سردی و تاریکی به اندک پنبه و روغن