خوش آمدید

دوش ارنه وقارت به زمین پیوستی

فریاد و دعایت به زمین کی بستی

ور حلم تو بر دامن او ننشستی

از زلزلهٔ سقف آسمان بشکستی

با دل گفتم گرد بلا می‌گردی

مغرور شدی به صبر و پی گم کردی

من نیز بدان رسن فروچاه شدم

دیدی که تو خوردی و مرا آزردی

گر شعر در مراد می‌بگشادی

یا کار کسی به شعر نوری دادی

آخر به سه چار خدمتم صدر جهان

از ملک چنان یک صله بفرستادی

دوش از سر درد نیستی در مستی

گفتم فلکا نیست شدم گر هستی

گفت این چه علی لاست که بر ما بستی

بوطالب نعمه بر زبان ران رستی

عمزاد و عمزاد خریدند بری

عمزادگکی قدیمشان اندر پی

اینک چو دو نوبهار بین با یک دی

عمزاد همی رود دو عمزاد ز پی

زان شب که نشستیم به هم با طربی

کردیم فراق را به وصلت ادبی

بس روز که برخاسته‌ام با تک و تاز

در آرزوی چنان نشستی و شبی

بر چرخ همیشه هم‌عنان رانده‌ای

بر ماه غبار موکب افشانده‌ای

آدم پدر منست و زو فخرم نیست

از تست که تو برادرم خوانده‌ای

در مرتبه از سپهر پیش آمده‌ای

وز آدم در وجود بیش آمده‌ای

نشکفت که سلطان لقبت داد ملک

تو خود ملک از مادر خویش آمده‌ای

مریخ به خنجر تو جوید فتوی

ناهید به ساغر تو پوید ماوی

زانست که می‌کند به عید اضحی

از بهر ترا آن حمل این ثور فدی

پایی که مرا نزد تو بد راهنمای

دستی که بدان خواستمت من ز خدای

آن پای مرا چنین بیفکند از دست

وآن دست مرا چنین درآورد ز پای