خوش آمدید

ای خواجهٔ مبارک بر بندگان شفیق

فریاد رس که خون رهی ریخت جاثلیق

لختی ز خون بچهٔ تاکم فرست از آنک

هم بوی مشک دارد و هم گونهٔ عقیق

تا ما به یاد خواجه دگربار پر کنیم

از باده خون اکحل و قیفال و باسلیق

غذای روح بود بادهٔ رحیق‌الحق

که لون او کند از لون دور گل راوق

به طعم تلخ چو پند پدر ولیک مفید

به نزد مبطل باطل به نزد دانا حق

حلال گشته به احکام عقل بر دانا

حرام گشته به فتوی شرع بر احمق

به رنگ زنگ زداید ز جان اندهگین

همای گردد اگر جرعه‌ای بیابد بق

هرکه مخلوق را کند خدمت

چون بود حر و فاضل و مرزوق

عمر باید که بگذراند خوش

پیش مخلوق با می و معشوق

پس از این در تهی نیاید نیز

از زر و جامه کیسه و صندوق

چون ز خدمت به کف نیاید این

... خر در ... زن مخلوق

ای بزرگی که شد دل و رایت

حارس ملک دودهٔ سلجوق

متعجب بمانده بر گردون

در کمال علو تو عیوق

بوده در بذل و جود چون حاتم

گشته در عدل و داد چون فاروق

روز و شب در عبادت خالق

سال و ماه در رعایت مخلوق

نزهت‌افزای چون می صافی

مجلس‌آرای چون رخ معشوق

عز دین مر ترا لقب داده

سعد دین خواجهٔ اجل مرزوق

ایا کان مروت صدر والا

مکان مردی و گنج لطائف

نظیرت در سخا و مردمی نیست

نه در مرو و نه بغداد و نه طائف

بدان معنی که فردا تا به محشر

سفیدت باشد اندر کف صحائف

بفرمایی برای انوری را

ز جود مکرمت یک شب وظائف

سر زلفت به جز دست تو حیفست

لب لعلت به بوس جز تو افسوس

سر زلف تو باری هم تو می‌کش

لب لعل تو باری هم تو می‌بوس

مار نون نکاح چو بزدت

ای به حری و رادمری طاق

هان و هان تا ز کس طلب نکنی

هیچ تریاق به ز طای طلاق

ای فلک پیش قدر تو ناقص

وی جهان پیش دست تو درویش

دولتت را زوال بیگانه

مدتت را خلود آمده خویش

در بزرگی ز روی نسبت و قدر

ذاتت از کل آفرینش بیش

حلم تو زود عفو دیر عتاب

حزم تو پیش بین دوراندیش

دوش در پیش خدمت تو که باد

آسمانش به خدمت آمده پیش

آن تجاوز نکرده‌ام که توان

داشت جایز به هیچ مذهب و کیش

هیچ دانی چگونه خواهم خواست

عذر بی‌خردگی و مستی خویش

دراز گشت حدیث درازدستی ما

سپید گشت به یک ره سپیدکاری برف

زمین و آب دو فعلند پر منافع سخت

هوا و آب دو بحرند پر عفونت ژرف

فغان من همه زین عیش تلخ و روی ترش

چنانکه قلیه افعی خوری بریق ترف

فغان من ز خداوند من حمیدالدین

که از وجود من او را فراغتیست شگرف

در این چنین مه و موسم که درع ماهی را

ز زور لرزهٔ دریا نه قبه ماند و نه ظرف

به صد هزار تکلف به خدمتش بردم

قصیده‌ای که نه نقدش عیار یافت نه صرف

ز عرض کردن و ناکردنش چنان که کنند

خبر نکرد مرا بعد هفته‌ای به دو حرف

ای به طالع چو نام خود مسعود

وی به همت چو رای خویش رفیع

آسمان آن مطاع عالم کون

امر و نهی ترا به طوع مطیع

تیره ماه امید را داده

به صبای وفا مزاج ربیع

دو طلایه است حزم و عزم ترا

سیرشان جاودان بطیء و سریع

مدتی شد که در مصالح من

بوده‌ای هم تو خصم و هم تو شفیع

عاطفتهای خاص تو دادست

صد رهم بی‌نیازی از توزیع

بدعتی تو منه در این مدت

که بود از خصایص تو بدیع

به خدایی که جز بدو سوگند

هست شرک خفی و فحش شنیع

که به ترویج این خطم هرگز

این توقع نبود از آن توقیع