خوش آمدید

تو آن کریمی کز التفات خاطر تو

نیاز تا به ابد در نعیم و ناز افتد

خرد سزای تو نا معنییی به دست آرد

هزار سال در اندیشهٔ دراز افتد

به بیست بیت مدیح تو در کرم بینی

چنان فتد که به اصلاح آن نیاز افتد

عجب مدار که اندر سرای عالم کون

گهی نشیب فتد کار و گه فراز افتد

ز حرص مدح تو باشد که از درخت سخن

لطیفه‌ای مثلا نیم پخته باز افتد

به خدایی که از شب تیره

روز روشن همی پدید آرد

بی‌قلم بر بساط آینه فام

صورت آفتاب بنگارد

کز غمت انوری ز آتش دل

آب حسرت ز دیده می‌بارد

طاعت پادشاه وقت به وقت

هرکه در بندگی بجای آرد

رحمت سایهٔ خدای برو

سایهٔ رحمت خدای آرد

خاصه آن پادشا که چترش را

بخت با سایهٔ همای آرد

ستراعلی جلال دولت و دین

که اگر سوی سد ره رای آرد

جبرئیل از پی رکاب رویش

نوبتی بر در سرای آرد

آنکه در حل مشکلات امور

کلک او صد گره‌گشای آرد

کاه با اصطناع انصافش

خدمتیهای کهربای آرد

روز حکمش قضای ملزم را

هر زمان زیر دست رای آرد

رشک دستش سحاب نیسان را

گریهای به های های آرد

آنکه چون عصمتش تتق بندد

دور بینندگی به پای آرد

مردم دیده را ز خاصیتش

آسمان از رمد قبای آرد

باد را سوی حضرتش تقدیر

بسته دست و شکسته پای آرد

نفس نامی ز حرص مدحت او

برگ سوسن سخن‌سرای آرد

ای سلیمان عهد را بلقیس

کس به داود لحن نای آرد

بنده گرچه به دستبرد سخن

با همه روزگار پای آرد

طبع حسان مصطفایی کو

تا ثناهای غمزده‌ای آرد

زانکه مقبول مصطفی نشود

هرچه طیان ژاژخای آرد

از سلیمان و مور و پای ملخ

یاد کن هرچه این گدای آرد

تا بود زادهٔ بنات زمان

هرچه خاک نبات‌زای آرد

باد را جوز دی چو عدل بهار

رنگ‌فرسای مشکسای آرد

لالهٔ ناشکفته بی‌رزمی

رمحهای سنان‌گزای آرد

نرگس نوشکفته بی‌بزمی

جامهای جهان‌نمای آرد

جاهت اندر ترقیی بادا

که مددهای جانفزای آرد

خصمت اندر تراجعی بادا

که خللهای جانگزای آرد

اگر بخت یاری دهد چون منی را

جنیبت بدو شاه سنجر فرستد

دو دست و دو پای خر استغفرالله

که او دوستان را چنین خر فرستد

اگر عالم سراسر ظلم گیرد

نیابد هیچ مظلوم از فلک داد

همه ظلم از نجوم و از فلک دان

که لعنت بر نجوم و بر فلک باد

شمس بی نور و خواجهٔ بی‌اصل

چند از این دفع گرم و وعدهٔ سرد

از سر جوی عشوهٔ آب ببند

بیش از این گرد پای حوض مگرد

تا مرا در میان تابستان

مر ترا پوستین نباید کرد

ای شاه جهان حیهٔ صندوق خزانت

از هرچه نه خاص تو شود بانگ برارد

وانجا که فتد مال تو در معرض قسمت

دنبک زند و حق طمعها بگزارد

یکماه دگر گر ندهی سوزن عدلش

حقا که گر آن حیه ترا جبه گذارد

ای خداوندی که بنای جهان یعنی خدای

گوهر پاک ترا اصل نکوکاری نهاد

آستان ساحت جاه ترا چون برکشید

عقل کل هم پای بر خاکش بدشواری نهاد

فتنه را خواب ضروری دیده از گیتی بدوخت

چون قضا در دیدهٔ بخت تو بیداری نهاد

دی حیات تو نهادستی مرا در تن چنانک

بالله ار در خاک هرگز ابر آذاری نهاد

عذر آن اقدام چون خواهم که خاکش را سپهر

سرمهٔ چشم خداوندی و جباری نهاد

شاد باش ای مصطفی سیرت که خلق شاملت

بی‌تکلف بر تکبر داغ بیزاری نهاد

از شرف در عرض من عرقی نهادستی چنانک

مصطفی در نسل بوایوب انصاری نهاد

من به الماس طبع تا بزیم

گوهر مدحت تو خواهم سفت

تو عطا گر دهی و گر ندهی

بالله ار جز ثنات خواهم گفت

ای ریاحین ملک تازه به تو

راحت از راح قسم روحت باد

شهپر فکرت جهان‌پیما

قدم قاصد فتوحت باد

از تو بر فتنه نوحه کرده فلک

زندگانی و عمر نوحت باد

نسبت عشق و رغبت باده

مانع توبهٔ نصوحت باد

تا بود راح کارساز صبوح

کار هر صبح با صبوحت باد