خوش آمدید

به این بی آشنایی برکیاشم

به این بی خانمانی برکیاشم

همه گر مو برونند واته آیم

ته از در گر برونی برکیاشم

بیا یک شو منور کن اطاقم

مهل در محنت و درد فراقم

به طاق جفت ابروی تو سوگند

که همجفت غمم تا از تو طاقم

شبی نالم شبی شبگیر نالم

ز جور یار و چرخ پیر نالم

گهی همچون پلنگ تیر خورده

گهی چون شیر در زنجیر نالم

سر کویت بتا چند آیم و شم

ز وصلت بی نوا چند آیم و شم

بکویت تا ببیند دیده رویت

نترسی از خدا چند آیم و شم

مو که مست از می انگور باشم

چرا از نازنینم دور باشم

مو که از آتشت گرمی نوینم

چرا از دود محنت کور باشم

خدایا واکیان شم واکیان شم

بدین بیخانمانی واکیان شم

همه از در برانند سوته آیم

ته که از در برانی واکیان شم

ز وصلت تا بکی فرد آیم و شم

جگر پر سوز و پر درد آیم و شم

بموگوئی که در کویم نیایی

مو تا کی با رخ زرد آیم و شم

فلک بر هم زدی آخر اساسم

زدی بر خمرهٔ نیلی لباسم

اگر داری برات از قصد جانم

بکن آخر ازین دنیا اساسم

بشم واشم ازین عالم بدر شم

بشم از چین و ما چین دورتر شم

بشم از حاجیان حج بپرسم

که این دوری بسه یا دورتر شم

قدح بر گیرم و سیر گلان شم

بطرف سبزه و آب روان شم

دو سه جامی زنم با شادکامی

وایم مست و بسیرلالیان شم