این همه لاله که سر برزده از خاک من‌ست
پاره‌های جگر سوختهٔ چاک من‌ست
درد عشاق ز درمان کسی به نشود
خاصه دردی که نصیب دل غمناک من‌ست
استخوان‌های من از خاک درش بردارید
باغ فردوس چه جای خس و خاشاک من‌ست؟
همه کس را به جمالش نظری هست ولی
لایق چهرهٔ پاکش نظر پاک من‌ست
باغبان، چند کند پیش من آزادی سرو؟
سرو آزاد غلام بت چالاک من‌ست
دی شنیدم که یکی خون مسلمان می‌ریخت
اگر این‌ست، همان کافر بی‌باک من‌ست
دوستان گر سر درمان هلالی دارید
شربت زهر بیارید، که تریاک من‌ست
این‌چنین بی‌رحم و سنگین‌دل که جانان من‌ست
کی دل او سوزد از داغی که بر جان من‌ست؟
ناصحا، بیهوده می‌گویی که دل بردار ازو
من به فرمان دلم کی دل به فرمان من‌ست؟
در علاج درد من کوشش مفرما، ای طبیب
زان‌که هر دردی که از عشقست درمان من‌ست
بی‌دلان را نیست غیر از جان سپردن مشکلی
آن‌چه ایشان راست مشکل، کار آسان من‌ست
من که باشم تا زنم لاف غلامی بر درش؟
بندهٔ آنم که دولت خواه سلطان من‌ست
آن که بر دامان چاکم طعنه می‌زد گو بزن
کین چنین صد چاک دیگر در گریبان من‌ست
هرچه می‌گوید هلالی در بیان زلف او
حسب حال تیرهٔ بخت پریشان من‌ست
جان من الله الله این چه تن‌ست؟
نه تن توست بلکه جان من‌ست
این که گل در عرق نشست و گداخت
همه از انفعال آن بدن‌ست
صد سخن گفتمت بگو سخنی
کین همه از برای یک سخن‌ست
هست دشنام تلخ تو شیرین
چون نباشد، کزان لب و دهن‌ست
یک شب از در در آ که ماه رخت
شمع بزم و چراغ انجمن‌ست
پیش روی تو شمع در فانوس
هست آن مرده‌ای که در کفن‌ست
کشتی و سوختی هلالی را
هرچه کردی به جای خویشتن‌ست
مرا ز عشق تو صد گونه محنت و الم‌ست
هزار محنت و با محنتی هزار غم‌ست
اگرچه با من مسکین بسی جفا کردی
زیاده ساز جفا را که این هنوز کم‌ست
تویی حیات من و من ز فرقتت بیمار
بیا که یک دو سه روزی حیات مغتنم‌ست
کرم نمودی و بر جان من جفا کردی
ز جانب تو هرچه مرا می‌رسد کرم‌ست
به زیر پای تو افتاد و خاک شد عاشق
اگرچه خاک شد اما هنوز در قدم‌ست
هلالی از سر کویت وداع کرد و برفت
تو زنده باش که او را عزیمت عدم‌ست
من به کویت عاشق زار و دل غمگین و غریب
چون زید بیچاره عاشق؟ چون کند مسکین غریب؟
پرشس حال غریبان رسم و آیینست لیک
هست در شهر شما این رسم و این آیین غریب
وقت دشنامم به شکرخنده لب بگشا که هست
در میان تلخ گفتن خنده شیرین غریب
سر ز بالین غریبی بر ندارد تا به حشر
گر طبیبی چون تو یابد بر سر بالین غریب
بس که باشد شاد هر کس با رفیقان در وطن
رو به دیوار غم آرد خستهٔ غمگین غریب
بر سر کویت هلالی بس غریب و بی‌کسست
آخر ای شاه غریبان لزف کن بر این غریب
ماه من عیدست و شهری را نظر بر روی توست
روی تو چون ماه عید و ماه نو ابروی توست
روشن آن چشمی که ماه عید بر روی تو دید
شادی آن کس که روز عید پهلوی توست
می‌رود هر کس به طوف عیدگاه از کوی تو
من ز کویت چون روم؟ چون عیدگاهم کوی توست
در صباح عید اگر مشغول تکبیرند خلق
بر زبانم از سحر تا شام گفت و گوی توست
گر بیندازی خدنگی از کمان ابرویت
بر دل و بر سینهٔ منّت ابروی توست
روز عید . مایل خوبان ز هر سو عالمی
میل من از جملهٔ خوبان عالم سوی توست
هر کسی هندوی خود را شاد سازد روز عید
شاد کن مسکین هلالی را که او هندوی توست
دلم به سینهٔ سوزان مشوش افتادست
دل از کجا؟ که در این خانه آتش افتادست
خوشیم با غم عشقت، که وقت او خوش باد!
چه خوش غمی‌ست که ما را به او خوش افتادست
صفای باده و رخسار ساده هوشم برد
شراب و ساقی ما هر دو بی‌غش افتادست
به خط و خال آراستی و حیرانم
که این صحیفه به غایت منقّش افتادست
گهی که بر سر عشاق راند ابرش ناز
کدام سر، که نه در پای ابرش افتادست؟
به رسم تحفه کشم نقد عمر در پایش
ولی چه سود که آن سرو سرکش افتادست
گرفت نور تجلّی شب هلالی را
که روی خوب تو در جلوه مه‌وش افتادست
عشق‌بازی چه بلا فکر خطایی بودست!
عشق خود عشق نبودست، بلایی بودست
کاش ببینند خدا بی‌خبران حسن تو را
تا ببینند که ما را چه خدایی بودست
در دیاری که گل روی تو را پروردن
خوش بهاری و فرح‌بخش هوایی بودست
عهد کردی که وفا پیشه کنی جهد بکن
تا بدانم که درین عهد وفایی بودست
باغ فردوس زمین‌ست آن‌جا روزی
سرو گل‌پیرهنی، تنگ‌قبایی بودست
بعد مردن به سر تربت من بنویسید
کین عجب سوختهٔ بی‌سر و پایی بودست!
چارهٔ درد هلالی‌ست بلای غم عشق
عشق را درد مگویی که بلایی بودست
راه وفا پیش‌گیر، کان ز جفا خوش‌ترست
گرچه جفایت خوش‌ست لیک وفا خوش‌ترست
روی چو گل‌برگ تو از همه گل‌ها فزون
کوی چو گلزار تو از همه جا خوش‌ترست
هجر بتان ناخوش‌ست! سرزنش خلق نیز
دیدن روی رقیب از همه ناخوش‌ترست
با رخش ای نقشبند، دعوی صورت مکن
صنعت خود را مبین، صنع خدا خوش‌ترست
کاش به راهت سرم سوده شود همچو خاک
زان که چو من عاشقی بی‌سر و پا خوش‌ترست
محتسب از نقل و می منع هلالی مکن
کز ورع و زهد تو شیوهٔ ما خوش‌ترست
مه ز جور فلک دو تا شده است؟
یا ز مه پاره‌ای جدا شده است؟
دل ز دستم شد و نیامد باز
تا به دست که مبتلا شده است؟
زلف را بیش از این به باد مده
که بسی فتنه در هوا شده است
نیست گل در چمن که بی رخ تو
غنچه را پیرهن قبا شده است
با هلالی چه دشمنی‌ست تو را؟
شیوهٔ دوستی کجا شده است؟
رفتست عزیز من و مکتوب نوشتست
یوسف خبر خویش به یعقوب نوشتست
شد نامهٔ محبوب خط بندگی من
من بندهٔ آن نامه که محبوب نوشتست
گفتست بخواند سگ آن کوی سلامم
بنگر که سلامی به چه اسلوب نوشتست
باز این خط خوب و رقم تازه بلایی‌ست
این تازه رقم را چه بلا خوب نوشتست
بر نامه سیاهی طلبد آیت رحمت
ما طالب آنیم که مطلوب نوشتست
بر صفحهٔ رخسار تو آن خط دلاویز
یا رب! قلم صنع چه مرغوب نوشتست!
یاری که به من نامه نوشتست، هلالی
عیسی‌ست، شفانامه به ایوب نوشتست
