خوش آمدید

مسکینم و کوی عاشقی منزل من

مسکین من و دیگر دل بی‌حاصل من

ای جان حزین تو نیز مسکین کسی

مسکین تو مسکین من و مسکین دل من

دور از تو صبوری نتواند دل من

وصل تو حیات خویش داند دل من

آهسته رو ای دوست که دل هم‌ره توست

زنهار چنان مرو که ماند دل من

سبحان‌الله! چه شکل موزون‌ست این؟

از هرچه گمان برند افزون‌ست این

نتوان گفت که چیست یا چون‌ست این؟

کز دایرهٔ خیال بیرون‌ست این

ای هم‌نفس چند، که یارید به من

عاشق شده‌ام، مرا گذارید به من

چندم گویید کز فلان دل بردار

من دانم و دل، شما چه دارید به من؟

کس نیست انیس دل غم‌پرور من

تا پاک کند اشک ز چشم تر من

سویم هم آب چشم می‌آید بس

آن نیز روان می‌گذرد از سر من

از درد دل خود به فغانم چه کنم؟

وز زندگی خویش به جانم چه کنم؟

صبرست مرا چاره و دانند همه

لیکن من بیچاره ندانم، چه کنم؟

تا چشم تو عشوه‌ساز خواهد بودن

صد دل‌شده عشق‌باز خواهد بودن

تا از طرف تو ناز خواهد بودن

از جانب ما نیاز خواهد بودن

نی از تو حیات جاودان می‌خواهم

نی عیش و تنعم جهان می‌خواهم

نی کام دل و راحت جان می‌خواهم

آنی که رضای توست آن می‌خواهم

من باده به مردم خردمند خوردم

یا از کف خوبان شکرخند خوردم

هرگز نخورم ز باده خوردن سوگند

حاشا که به جای باده سوگند خورم

باز آی، که از جان اثری نیست مرا

مدهوشم و از خود خبری نیست مرا

خواهم که به جانب تو پرواز کنم

اما چه کنم بال و پری نیست مرا