خوش آمدید

دردا که اسیر ننگ و نامیم هنوز

در گفت و شنید خاص و عامیم هنوز

شد عمر تمام و ناتمامیم هنوز

صد بار بسوختیم و خامیم هنوز

بی روی توام هست ملالی که مپرس

وز زندگی خود انفعالی که مپرس

هر لحظه چه پرسی که بگو حال تو چیست؟

دور از تو افتاده‌ام به حالی که مپرس

امروز ز حد می‌گذرد سوز فراق

وین شعلهٔ آهِ آتش‌افروز فراق

روز عجبی پیش من آمد! یا رب

این روز قیامت‌ست یا روز فراق

تا کی دلت از چرخ حزین خواهد بود؟

با محنت و درد هم‌نشین خواهد بود

خوش باش که روزگار پیش از من و تو

تا بود چنان بود و چنین خواهد بود

دیدم که یکی دو دسته از سنبل تر

بر بسته و خوش نهاده در پیش نظر

گفتم که برو دو زلف یارم بنگر

بر بسته دگر باشد و خود رسته دگر

یار آمد و یار دل‌نواز آمد باز

بهر دل خسته چاره‌ساز آمد باز

عمرم همه رفته بود از رفتن او

صد شکر که عمر رفته باز آمد

چون صورت زیبای تو انگیخته‌اند

صد حسن و ملاحت به هم آمیخته‌اند

القصه که شکل عالم‌آرای تو را

در قالب آرزوی ما ریخته‌اند

هر کس که می عشق به جامش کردند

از دردی درد تلخ‌کامش کردند

گویا همه غم‌ةای جهان در یک جا

جمع آمده بود، عشق نامش کردند

روز و شب من به گفتگوی تو گذشت

سال و مه من به جستجوی تو گذشت

عمرم به طواف گرد کوی تو گذشت

القصه، در آرزوی تو گذشت

آنی که تمام از نمکت ریخته‌اند

ذرات وجودت ز نمک بیخته‌اند

با شیرهٔ جان‌ها نمک آمیخته‌اند

تا همچو تو صورتی برانگیخته‌اند