خوش آمدید

شب قدر وصلت ز فرخندگی

فرح بخش‌تر از فرسنا فدست

لاد را بر بنای محکم نه

که نگهدار لاد بنیادست

هیچ راحت می‌نبینم در سرود و رود تو

جز که از فریاد و زخمه‌ات خلق را کاتوره خاست

همه نیوشهٔ خواجه به نیکویی و به صلحست

همه نیوشهٔ نادان به جنگ و فتنه و غوغاست

به باز کریزی بمانم همی

اگر کبک بگریزد از من رواست

خاک کف پای رودکی نسزی تو

هم بشوی گاو و هم بخایی برغست

ای زان چون چراغ پیشانی

ای زان زلفک شکست و مکست

گرچه بشتر را عطا باران بود

مر ترا زر و گهر باشد عطا

تا کی کنی عذاب و کنی ریش را خضاب؟

تا کی فضول گویی و آری حدیث غاب؟

جغد که با باز و پلنگان پرد

بشکندش پر و بال و گردد لت لت