خوش آمدید

ریش و سبلت همی خضاب کنی

خویشتن را همی عذاب کنی

از شبستان ببشکم آمد شاه

گشت بشکم ز دلبران چون ماه

چون به بانگ آمد از هوا بخنو

می خور و بانگ رود و چنگ شنو

چون نهاد او پهند را نیکو

قید شد در پهند او آهو

بودنی بود، می بیار اکنون

رطل پرکن ، مگوی بیش سخون

باد بر تو مبارک و خنشان

جشن نوروز و گوسپند کشان

تا سمو سر برآورید از دشت

گشت زنگار گون همه لب کشت

هر یکی کاردی ز خوان برداشت

تا پزند از سمو طعامک چاشت

جان ترنجیده و شکسته دلم

گویی از غم همی فرو گسلم

من چنان زار ازان جماش درم

همچو آتش میان داش درم

از بزرگی که هستی، ای خشنوک

چاکرت بر کتف نهد دفنوک