خوش آمدید

چون یکی جبغبوت پستان‌بند اوی

شیر دوشی زو به روزی دو سبوی

خم و خنبه پر ز انده، دل تهی

زعفران و نرگس و بید و بهی

دستگاه او نداند کز چه روی؟

تنبل و کنبوره در دستان اوی

شو، بدان گنج اندرون خمی بجوی

زیر او سمچیست، بیرون شد بدوی

زشت و نافرهخته و نابخردی

آدمی رویی و در باطن بدی

من سخن گویم، تو کانایی کنی

هر زمانی دست بر دستی زنی

آبکندی دور و بس تاریک جای

لغز لغزان چون درو بنهند پای

پیسی و ناسور کون و گربه پای

خایه غر داری تو، چون اشتر درای

بینی و گنده دهان داری و نای

خایگان غر، هر یکی همچون درای

گفت: ای من، مرد خام کل درای

پیش آن فرتوت پیر ژاژخای