خوش آمدید

چون حمله دهی نیک سوارا که تویی

چون بوسه دهی ظریف یارا که تویی

در صلح شکر بوسه شکارا که تویی

در جنگ قوی ستیزه گارا که تویی

خود ماه بود چنین منور که تویی

یا مهر بود چنین سمنبر که تویی

گفتی که برو نکوتری گیر از من

الله الله ازین نکوتر که تویی

بیزار شو از خود که زیان تو تویی

کم شو ز ستاره کاسمان تو تویی

پیدا دگران راست نهان تو تویی

خوش باش که در جمله جهان تو تویی

مردی که برای دین سوارست تویی

شخصی که جمال روزگارست تویی

چرخی که به ذات کامگارست تویی

شمسی که زنجم یادگارست تویی

غم کی خورد آنکه شادمانیش تویی

یا کی مرد آنکه زندگانیش تویی

در نسیهٔ آن جهان کجا بندد دل

آنرا که به نقد این جهانیش تویی

ای سوسن آزاد ز بس رعنایی

چون لاله ز خنده هیچ می‌ناسایی

پشتم چو بنفشه گشت ای بینایی

زیرا که چو گل زود روی، دیر آیی

تا تو ز درون وفای او می‌جویی

وانگه ز برون جفای او میجویی

زان کی برهی که نیک و بد با اویی

از پنبه همی کشتن آتش جویی

چون نار اگرم فروختن فرمایی

چون باد بزان شوم ز ناپروایی

زیر قدم خود ار چو خاکم سایی

چون آب روانه گردم از مولایی

گفتم که ببرم از تو ای بینایی

گفتی که بمیر تا دلت بربایی

گفتار ترا به آزمایش کردم

می بشکیبم کنون چه میفرمایی

در حسن چو عشق نادرست آمده‌ای

در وعده چو عهد خویش سست آمده‌ای

در دلبری ار چند نخست آمده‌ای

رو هیچ مگو که سخت چست آمده‌ای