خوش آمدید

در وصل شب و روز شمردیم بهم

در هجر بسی راه سپردیم بهم

تقدیر به یکساعت برداد به باد

رنجی که به روزگار بردیم بهم

با ابر همیشه در عتابش بینم

جویندهٔ نور آفتابش بینم

گر مردمک دیدهٔ من نیست چرا

چون چشم گشایم اندر آبش بینم

فتحی که به آمدنت منصور شوم

عمری که ز رفتن تو رنجور شوم

ماهی که ز دیدن تو پر نور شوم

جانی که نخواهم که ز تو دور شوم

دارد پشتم ز وعدهٔ خام تو خم

بارد چشمم ز بردن نام تو نم

تا کرد قضا حدیثم از کام تو کم

هرگز نروم به گام در دام تو دم

ای چون شکن زلف تو پشتم خم خم

وی چون اثر خلق تو صبرم کم کم

در مهر و وفایت آزمودم دم دم

با این همه تو بهی و آخر هم هم

از آمدنم فزود رنج بدنم

از بودن خود همیشه اندر محنم

وز بیم شدن باغم و درد حزنم

نه آمدن و نه بدن و نه شدنم

بی وصل تو زندگانی ای مه چکنم

بی دیدارت عیش مرفه چکنم

گفتی که به وصل هم دلت شاد کنم

گر این نکنی نعوذبالله چکنم

گیرم ز غمت جان و خرد پیر کنم

خود را ز هوس ناوک تقدیر کنم

بر هر دو جهان چهار تکبیر کنم

شایستهٔ تو نیم، چه تدبیر کنم

یک بوسه بر آن لبان خندان نزنم

تا بر پایت هزار چندان نزنم

گر جان خواهی ز بهر یک بوسه ز من

از عشق لب تو هیچ دندان نزنم

پر شد ز شراب عشق جانا جامم

چون زلف تو درهم زده شد ایامم

از عشق تو این نه بس مراد و کامم

کز جملهٔ بندگان نویسی نامم