خوش آمدید

آن کس که چو او نبود در دهر دگر

در خاک شد از تیر اجل زیر و زبر

واکنون که همی ز خاک برنارد سر

شاید که به خون دل کنم مژگان تر

ای روی تو رخشنده‌تر از قبلهٔ گبر

وی چشم من از فراق گرینده چو ابر

من دست ز آستین برون کرده ز عشق

تو پای به دامن اندر آورده به صبر

ای گشته چو ماه و همچو خورشید سمر

خوی مه و خورشید مدار اندر سر

چون ماه به روزن کسان در منگر

ناخوانده چو خورشید میا ای دلبر

بخت و دل من ز من برآورد دمار

چون یار چنان دید ز من شد بیزار

زین نادره‌تر چه ماند در عالم کار

زانسان بختی، چنین دلی، چونان یار

نه چرخ به کام ما بگردد یک بار

نه دارد یار کار ما را تیمار

نه نیز دلم را بر من هست قرار

احسنت ای دل، زه ای فلک، نیک ای یار

از غایت بی‌تکلفی ما در هر کار

دیوانه و مستمان همی خواند یار

گفتیم تو خوش باش که ما ای دلدار

دیوانهٔ عاقلیم و مست هشیار

نازان و گرازان به وثاق آمد یار

نازان چو گل و مل و گرازان چو بهار

جوشان و خروشانش گرفتم به کنار

جوشان ز تف خمر و خروشان ز خمار

چون از اجل تو دید بر لوح آثار

دست ملک‌الموت فرو ماند از کار

از زاری تو به خون دل جیحون‌وار

مرگ تو همی بر تو فرو گرید زار

گویی که من از بلعجبی دارم عار

سیب از چه نهی میان یکدانهٔ نار

این بلعجبی نباشد ای زیبا یار

کاندر دهن مور نهی مهرهٔ مار

یک ذره نسیم خاک پایت بوزید

زو گشت درین جهان همه حسن پدید

هر کس که از آن حسن یکی ذره بدید

بفروخت دل و دیده و مهر تو خرید