خوش آمدید

چو بشنید این حدیث از هوش رفته

بیفتاد این سخن در گوش رفته

دلش با آن گران پاسخ دژم بود

هنوز اندر وفا ثابت قدم بود

همی دانست کان خواری به دل نیست

ز معشوقان دل آزاری به دل نیست

ضرورت خود یقینست این و آن را

که کس دشمن ندارد دوستان را

بداند، هر که او آگاه باشد

که دلها را به دلها راه باشد

درستانی، که عشق راست ورزند

چو بید نو بهر بادی نلرزد

تومینالی و کس را زان خبر نه

وزان زاری ترا خود درد سر نه

دل اندر مهر من بستی و آنگاه

ز من حاصل به جز خون جگر نه

مرا زلفی چو زنجیرست و از تو

کسی در عاشقی دیوانه تر نه

سخن بسیار میدانی وزین سال

سخن‌ها در دل من کارگر نه

مرا جز عشقبازی مصلحت‌هاست

ترا جز عاشقی کار دگر نه

طلب گار و ترا چیزی نه بر جای

خریدار و ترا در کیسه زر نه

بدین سرمایه عاشق چون توان شد؟

به ترک عشق میگویی و گر نه

مرا جویی و از من دور مانی

چو دل گرمی کنم رنجور مانی

اگر با عقل داری آشنایی

جدایی جوی ازین یاران، جدایی

ز خلق آن ماه چون اندیشه میکرد

شکیبایی و دوری پیشه میکرد

برآشفت و پریشان کرد نامش

به دست قاصدی گفتا پیامش

تو ای مهجور سر گردان، کدامی؟

کسی نامت نمیداند، چه نامی؟

چه مرغی وز کجایی؟ چیست حالت؟

که در دام بلا پیچید بالت

چه مینالی ز دل با دل؟ چه کردی

ز ره چون گم شدی، منزل چه کردی؟

ز خیل کیستی؟ راهت نه اینست

از آن سو رو، که خرگاهت نه اینست

سر خود گیر، کین گردن بلندست

تو کوتاهی و سرو من بلندست

منه پای دل اندر بند خوبان

چه می‌گردی به گرد قند خوبان؟

ترا زین سرو باری برنیاید

وزین در هیچ کاری برنیاید

گرفتم خود به من پیوندی آخر

چه طرف از لعل من بربندی آخر؟

مکن با زلف پستم ترکتازی

که این هندوست، می‌رنجد به بازی

به اشک آلوده کردی آستین را

بسی زحمت کشیدی راستین را

ترا خود هفته‌ای شد عشق ساقی

هنوز از هفته‌ای شش روز باقی

طمع در لعل شیرین چون نبندی؟

که فرهادی و خیلی کوه کندی

تو پنداری ز دست غصه رستی

که نام عاشقی بر خویش بستی

به پای خود چه مییی درین دام؟

مکن زاری، بکن دندان ازین کام

مرا نا دیده عشقت بر کجا بود؟

وگر دیدی نمیدار ترا سود

در آتش نعلها بسیار دارم

به افسون تو مشکل سر درآرم

مپیچ اندر سر زلفم، که گازست

ازو بگذر، که کار او درازست

تو شب بیدار و من تا روز نایم

شب از اندوه من تا روز دایم

کسی کو آزمود، آنگاه پیوست

نباید بعد از آن خاییدنش دست

چو پیوندی و آنگاه آزمایی

ز حیرت دست خود بسیار خایی

دل عاشق سکونت پیشه باید

عزیمت را نخست اندیشه باید

شبی پروانه‌ای با شمع شد جفت

چو آتش در فتادش خویش را گفت

که: پیش از تجربت چون دوست گیری

بنه گردن، که پیش دوست میری

سخن در دوستداری آزمودست

کزیشان نیز ما را رنج بودست

دل من زان کسی یاری پذیرد

که چون در پای افتم دست گیرد

درین منزل نبینی دوستداری

که گر کاری فتد آید به کاری

چنین‌ها دوستی را خود نشاید

که اندر دوستی یک هفته پاید

غلامی میکنم تا زنده باشم

بمیرم، همچنانت بنده باشم

مرا دم بعد ازین امیدواری

روان گردان، به امیدی که داری

چو بشنید این سخن، بر زاری او

بتندید از پریشان کاری او

به دل در دشمنی چیزی نبودش

ولی در دوستی می‌آزمودش