خوش آمدید

یارا، گر از آن شربت شافی داری

یاری دو سه هوشمند کافی داری

مادر قرقیم بر لب آب روان

برخیز و بیا گر دل صافی داری

آن زلف،که دارد از تو برخورداری

مانندهٔ میغست که بر خورداری

کی برخورم از قامت چون سرو تو من

کز هر طرفی هزار برخورداری

تا با خودی، ای خواجه، خدا چون گردی؟

بیگانه سرشتی آشنا چون گردی؟

جز سایهٔ خویشتن نمی‌بینی تو

ای سایه، ز خورشید جدا چون گردی؟

اقبال سعادت به ازینت بودی

گر لذت علم و درد دینت بودی

گردون بستی به گوش داریت کمر

گر گوش به هر گوشه نشینت بودی

آن درد، که با پای تو کرد آن چستی

در کشتن خصمت ننماید سستی

با پای تو این جا سر و پایی گردید

تا با سر دشمن تو گیرد کستی

در عشق تو از سر بنهادم هستی

زین پس من و شوریدگی و سرمستی

با روی تو حالی و حدیثی که مراست

در نامه نبشتم که زبانم بستی

ای لاف زنان را همه بویی ز تو نه

حاصل به جز از گفتی و گویی ز تو نه

در هر مویی نشانه‌ای هست از تو

آنگاه نشان به هیچ رویی ز تو نه

آب ار چه به هر گوشه کند جنبش و رای

بر صحن سرایت به سر آمد، نه به پای

چندان که به گرد خویش بر میگردد

از بزم تو خوب تر نمی‌بیند جای

بر برگ گل آن سه خال کانداخته‌ای

هندو بچگانند و تو نشناخته‌ای

دیدی که به بوی مردمی آمده‌اند

بر گوشهٔ چشم جایشان ساخته‌ای

یک شهر بجست و جوی آن دوست همه

بگذشته ز مغز و در پی پوست همه

گر زانکه طریق طلبش دانستی

از خود طلبش داری و خود اوست همه