خوش آمدید

ای کرده به خون دشمنان خارالعل

در گوش سپر کرده فرمان تو نعل

بر کوه و کمر برده به هنگام شکار

تیر تو توان از نمر و جان ازو عل

ای ذکر تو بر زبان ساهی مشکل

درک تو ز فهم متناهی مشکل

دانیم که ماهی تو به خوبی، لیکن

آن ماه که دیدنش کماهی مشکل

دیگر ز شراب شوق مستی، ای دل

و آن توبه که داشتی شکستی، ای دل

از بادهٔ نیستی خراب افتادی

تا باد چنین باد که هستی، ای دل

کم کن ز غمش فغان و مستی، ای دل

وین بار بیفگن که شکستی، ای دل

آخر نه خدای تست؟ چندین او را

نادیده چرا همی پرستی؟ ای دل

کرد از دل صافی برت این آب درنگ

تا دست تو بوسد چو بدو یازی چنگ

اکنون که نشان کژروی دیدی ازو

بگذاشته‌ای که می‌زند بر سر سنگ

من خاک درم، تو آفتابی، ای دل

نشگفت که بر سرم بتابی، ای دل

من گم شدم از خود که ترا یافته‌ام

دریاب، که مثل من نیایی، ای دل

ای بدر فلک گرفته از رای تو رنگ

لالای ترا ز بدر و از لل ننگ

کار تو عطای بدره باشد شب بزم

شغل تو غزای بدر باشد گه جنگ

خالی داری بر لب چون قند، از مشک

خطی داری بر رخ دلبند، از مشک

بر ساعد خود نگار بستی یا خود

بر ماهی سیمین زرهی چند از مشک؟

اطراف چمن ز مشک بوییست به برگ

گلزار زمانه را نکوییست به برگ

گل را ز دو رویه کار با برگ و نواست

آری همه کاری ز دو روییست به برگ

تن خاک تو گشت، رحمتی بر خواریش

دل جای تو شد به غم چرا می‌داریش؟

دلبستگییی که با میانت دارم

تا چون کمرت میان تهی نشماریش