خوش آمدید

آن خود که بود که در تو واله نشود؟

از رنج که پرسی تو؟ که او به نشود؟

عاشق شدی، از شهر برونم کردی

ترسیدی از اغیار که در ده نشود

جان از سر زلف دلپذیریت نرهد

عقل ار خطر خط خطیرت نرهد

دل گر به مثل زهرهٔ شیران دارد

از نرگس مست شیر گیرت نرهد

افسوس! که در عمر درازیم نبود

خطی ز زمانهٔ مجازیم نبود

بنشاند مرا فلک به بازی در خاک

هر چند که وقت خاک بازیم نبود

از دست تو راضیم به آزردن خود

در عشق تو قانعم به خون خوردن خود

گویی که: ببینم آن دو دست به نگار

مانند دو عنبرینه در گردن خود

شد در پی اوباش چو ننگیش نبود

در خوی و سرشت ساز و سنگیش نبود

ایشان چو شدند سیر و ترکش کردند

آمد بر من ولیک رنگیش نبود

هر چیز که در دو کون جز روی تو بود

عکس تو و یا رنگ تو، یا بوی تو بود

لاف پر پیران جهان گردیده

بازیچهٔ طفلان سر کوی تو بود

گل کاب صفا بر رخ مهوش زده بود

دیدم که درو زمانه آتش زده بود

گفتم که: درو چرا زدی آتش؟ گفت:

یک روز بر ما نفسی خوش زده بود

یارب! نه دلم بستهٔ غمهای تو بود؟

چشمم شب و روز غرق نمهای توبود؟

بر جرم و خطای من چه میگیری خشم؟

چون جمله به امید کرمهای تو بود

از مشک سیه سه خال کت بر سمنند

نزدیک به چشم تو و دور از دهنند

از گوشهٔ چشم ار نظریشان نکنی

بر خال زنخها چه زنخها که زنند؟

گندم گونی که همچو کاهم بربود

نه مهر ز من خورد و نه خود مهر نمود

از غصهٔ ما به ارزنی باک نداشت

یک جو نظری به جانب ماش نبود