خوش آمدید

خالی که به شیوه پای بست لب تست

همچون دلم آشفته و مست لب تست

بسیار دلش خون مکن و روزی چند

نیکو دارش، که زیر دست لب تست

اوحد، دیدی که هرچه دیدی هیچست؟

وین هم که بگفتی و شنیدی هیچست؟

عمری به سر خویش دویدی هیچست

وین هم که به کنجی بخزیدی هیچست؟

در سینه ز دست دل جگر تابیهاست

در دیده ز تاب سینه بیخوابیهاست

ای دیده، بریز خون این دل، که مرا

دیریست که با او سر بی‌آبیهاست

غافل مشو، ای دل، که نیازم با تست

پوشیده هزارگونه رازم با تست

حرمان شبی دراز و جایی خالی

زانم که حکایت درازم با تست

از لعل تو کام دل و جان نتوان خواست

فاشش نتوان گفت و نهان نتوان خواست

پرسش کردی به یک زبانم شب دوش

و آن عذر کنون به صد زبان نتوان خواست

ای دوست، کنون که بوی گل حامی ماست

زاهد بودن موجب بدنامی ماست

فصل گل و باغ تازه و صحرا خوش

بی‌بادهٔ خام بودن از خامی ماست

خال تو به هر حال پسندیدهٔ ماست

زلف تو چو حال دل غم دیدهٔ ماست

آن خال که بر چاه زنخدان داری

تر می‌دارش که مردم دیدهٔ ماست

کی دست رسد بدان بلندی که تراست؟

یا فکر به آبی چونی و چندی که تراست؟

خود راز من سبک بهایی چه بود؟

در جنب چنان گران پسندی که تراست؟

جانا، سر زلف تو پراگنده چراست؟

وان حقهٔ لعل خالی از خنده چراست؟

روی تو بکندند، نگوید پدرت

در خانه، که: روی پسرم کنده چراست؟

یارب، تو بدین قوت سهلی که مراست

وین کوتهی مدت مهلی که مراست

حسن عمل از من چه توقع داری؟

با عیب قدیم و ظلم و جهلی که مراست