خوش آمدید

یک روز یار اگر قدمی سوی من زند

بخت رمیده خیمه به پهلوی من زند

خواهم هزار جان ز خدا تا کنم نثار

در هر قدم که سرو سمن بوی من زند

در خورد دوست نیست مگر اشک چشم من

در پیش مردمان همه در روی من زند

مردم در انتظار که کی حلقه بر درم

زلف نگار سلسله گیسوی من زند

چشمش هزار قلب شکست، از مژه هنوز

لشکر کشد که بر دل بدخوی من زند

خسرو، ز باد صبح رخش دم زنیم و بس

لاف محبتش سر هر موی من زند

آن خون که گاه مستی از آن مست ما چکد

از زلف فتنه بارد و از جان بلا چکد

شوید چو رخ به صبح، کند غرقه خلق را

هر قطره ای که از رخ آن آشنا چکد

ای زاهد، از دعای بد ایمن مشو که شب

مستان دعا کنند، که خون از دعا چکد

جام لبت که محتشمان را حلال باد

زو جرعه ای چه باشد، اگر بر گدا چکد

مردم در این هوس که شبی سر نهم به پاش

زانگونه کاب چشم منش زیر پا چکد

خاک درت به چشم من، از گریه خون خورم

تا خود جزای چشم من آن توتیا چکد

محکم قبا مبند که دامن بگیردت

خون هزار دل که ز بند قبا چکد

شمشیر آبدار کشیدی بر اهل عشق

دولت بود که ضربی از آن سوی ما چکد

تو می روی و از پی خونریز خویشتن

خسرو دوان که تا خوی اسپت کجا چکد؟

چشم فسونگر تو که داد فسون دهد

دانا زمام عقل به دست جنون دهد

خونابه می خورم ز غم و گریه می کنم

آری، شراب گوهر هر کس برون دهد

غم در دل و جگر خورد ار وی بدان بود

هر کو نهال را بدل آب خون دهد

مست نشاط و عیش کجا گردد آدمی؟

دور فلک چو باده به جامش نگون دهد

گفتی برون مده غم خود، چون نهان کنم؟

چون رنگ رخ گواهی حال درون دهد

اجرای جور می کنمت بر خود، ای عجب

شیشه فروش سنگ به دیوانه چون دهد

خسرو ز بهر آنکه خورد سنگ بر درت

خود را میان حلقه طفلان زبون دهد

هر گاه مرغی از سر شاخی نوا زند

آید به دل کسی و ره جان ما زند

فریاد از آن دلی که به فریاد هر شبی

نالش به درد از آن سر زلف دو تا زند

نی نغمه طرب که بود ارغنون مرگ

مرغی که در شکنجه دامی نوا زند

ای فاخته، زناله زن آتش به بوستان

کز گل امید نیست که بوی وفا زند

او در خرام و دیده به راهش، چه کم شود؟

گر از طفیل سنگ رهت پشت پا زند

بی خواست آهی از دل من می زند، بترس

کاین تیر ناگرفته ندانم کجا زند؟

ای پندگوی، شیفته را چون نماند سنگ

خلقی رها کنش که کلوخ جفا زند

خسرو ز رشک غیر به جان می رسد، بلی

خیزد قیامتی چو گدا بر گدا زند

تا چین زلف بر رخ دلدار نشکند

بازار حسن و رونق تاتار نشکند

گر یار بشکند دل ما را هزار بار

دانم بدین قدر که دل یار نشکند

ما را مباد توبه ز مستی و عاشقی

تا جام عشق و کوزه خمار نشکند

زاهد، چرا ملامت مستان کنی، بگو

تا عهد و توبه مردم هشیار نشکند

در عاشقی درست نباشد کسی که او

ناموس خویش بر سر بازار نشکند

با زلف تست عهد دل ما و زینهار

در گوش او بگوی که زنهار نشکند

در پای بوس یار ز غوغای عاشقان

سرها رود که گوشه دستار نشکند

گر آب خضر خواند لبت را خرد، چه شد؟

نرخ گهر به طعن خریدار نشکند

خسرو ز زلف یار خلاصی طمع مدار

تا این دل شکسته به یکبار نشکند

چون طره تو سلسله بر یاسمین نهد

خورشید پیش روی تو سر بر زمین نهد

هر بوی خوش که باد ز زلفت برد به باغ

اندر قبای غنچه تنگ آستین نهد

دیوانه لطافت اندام تست آب

مانا که باد سلسله بر آب ازین نهد

در خویشتن زمین ز گرانی فرو شود

جایی که قامتت به نشستن سرین نهد

چشمت اگر بکشت مرا، گو بکش به ناز

خلقی چه شد که بار بر آن نازنین نهد

لشکر کشید عارضت از سبزه بر سمن

زین پس خراج بر گل و بر یاسمین نهد

در بوسه لب ترش کنی و جان برد لبت

زان چاشنی به سرکه در انگبین نهد

سروت که پای ناز بر این دیده می نهد

خسرو بر آستان شه راستین نهد

چشمت که قصد جان من ناتوان کند

گویم مکن به قصد دل، همان کند

مرغ دل آشیانه به زلف تو می کند

چون طوطیی که میل به هندوستان کند

آن کس که مانده بسته سودای زلف تو

سودش همین بود که دلی را زیان کند

از نردبان زلف تو هردم به آفتاب

آسان رسد، ولیک شبی در میان کند

شمعی که پیش روی چو ماه تو بر کنند

از تیغ گردنش بزنم، گر زبان کند

از دست دیر آمدن و زود رفتنت

روزی هزار بار دل من فغان کند

خسرو چو در تو می نرسد، باری ار به لب

دل را بر آب دیده نشاند، روان کند

شوخی نگر که آن بت عیار می کند

دل را به بند زلف گرفتار می کند

هر دم به شیوه ای ز کسی می برد دلی

در حلقه های زلف نگونسار می کند

دشمن دریغ بود که ره یافت پیش دوست

حیف است گل که همدمی خار می کند

انکار عشقبازی ما می کنند خلق

ما خاک آن کسیم که این کار می کند

تا دید شیخ رونق بازار عاشقان

هر بامداد خرقه به بازار می کند

جز عقل عاقلان نکند صید چشم تو

مست است و قصد مردم هشیار می کند

در خورد دوست نیست نثار سر و ترا

خسرو سری که دارد ایثار می کند

ترکی و خوبروی، کسی کاینچنین بود

نبود عجب گر دل او آهنین بود

ماییم و خوابهای پریشان تمام شب

خوش وقت آنکه با چو تویی همنشین بود

تیغم نه بر قفا، به گلو زن که گاه مرگ

رویم به سوی تو، نه به روی زمین بود

پیرایه گلو بود از دست دوست تیغ

وان خون کزو چکد علم آستین بود

گر بنده کشتنیست مشو رویش، ای رقیب

چون خواب صبح در سر آن نازنین بود

ای مست ناز، جرعه خود را به روی خاک

مفگن که پای لغز بزرگان دین بود

ساقی، مرنج از من و رسواییم، از آنک

دیوانه را شراب دهی هم چنین بود

زنارم، ای رفیق، خود این دم گسسته گیر

گر بت همین بت است نهایت همین بود

فریاد عاشقان همه شب گرد کوی تو

چون بانگ مؤذنان که به پاس پسین بود

شد جان صد هزار چو من در سر لبت

آری، بلای مور و مگس انگبین بود

یارب، چگونه خواب کند آنکه، خسروا

هر شب هزار یاربش اندر کمین بود

مشتاق چون نظاره آن سیمبر کند

طاقت نهد به گوشه و آنگه نظر کند

صورتگری نقش خود از جان کند سخن

چون روی او بدید سخن مختصر کند

او پرده بگرفت، بگویید باد را

تا خان و مان گل همه زیر و زبر کند

کنعان خراب گشت ز اخوان روزگار

باشد کسی که یوسف ما را خبر کند

گویند دوستان دگر کن به جای او

من می کنم، اگر این دل بدخو به در کند

دی پاره کرد سینه مجروح من سرش

در آدمی مگو که به دیوار اثر کند

اندیشه من از دل خودکام خسرو است

صعب آتشی بود که سر از خاک در کند