خوش آمدید

باده نوشین به صفا خواست کرد

وعدهٔ دوشین به وفا راست کرد

نور هدایت به چراغم رسان

بوی عنایت به دماغم رسان

غمزدگان را به طرف دلگشای

گمشدگان را به کرم رهنمای

طفل گیار از هوا ریخت شیر

مغز جهان را ز صبا زد عبیر

گم شده‌ام راه نمایم تو باش

بی بصرم نور فزایم تو باش

برق بهر سوی بتابی دگر

دشت زهر جوی بیابی دگر

هر طرفش ره بشتابی دگر

هر قدمش سیر بر آبی دگر

عود قماری که همی داد دود

غالیه می‌ساخت گل از دود عود

تا که به عزلت نشانند خیز

پیشتر از مرگ به عزلت گریز

آهوی مشکین و سرش باد شاخ

وز دم او مشک به صحرا فراخ

چشم چو بر گلشن بختش فتاد

گشت پیاده چو گل از پشت باد

روی چو گل بود به پشت زمین

گشت زمین پر سمن و یاسمین

پنج طرف چتر چو مهر سپهر

شش جهت آراسته از پنج مهر

چار گهر کرد جهان را پدید

در کرهٔ شش جهت اندر کشید

ساخته نه حجره به از هشت باغ

هشت بهشت از نه او با فراغ

دیده که نادیدهٔ دیدار تست

دیده و نادیده گرفتار تست

چون اثر شوق ز غایت گذشت

کفهٔ دانش ز کفایت گذشت

تا به سریر عرب آن جسم نشست

رعب عرب بر همه عالم نشست

فتنهٔ چشم آمده زان سو مدام

تیغ زبان خفته میان نیام

باش به کامم که به کام توام

زنده و نازنده به نام توام

حکمت و حکمش که ندارد زوال

هم ز خلل خالی و هم از خیال

بر در تو آمده‌ام شرمسار

از شر من در گذر و در گزار

اشتر پویندهٔ پولاد پای

کوه نما از تن کوهان نمای

ابر شده کوه بلند از شکوه

برق شده بر سر او تیغ کوه

آب معانی ز دلم زاد زود

آتش طبعم به قلم داد دود

خسرو من! بگذر از بن گفتگوی

نیکی خویش و بد مردم مگوی

چشم تو از عیب تو دیدن تهی است

از دگری پرس که عیب تو چیست

چشم بخود باز مکن چون خسان

بین سوی خود لیک به چشم کسان

پیل طلب کرد، شه، پیل زور

کاورد آن بی نمکان را به شور

همچو کمان پر خم و تیر از میان

تیر ستاده است و کمانش روان

از رخ خود، پیش تو، خاقان چین

صورت چین کرده بروی زمین

تیغ خوش و تیغ زبان ناخوش است

تیغ چو آبست و زبان آتش است

آب در از تاج و قبا و کمر

تا به کمر تا به گلو تا بسر