خوش آمدید

جانب سایه شده مردم روان

سایه به دنباله مردم دوان

پرده نشین گشت فلک سوبسوی

با همه زالی شد پوشیده روی

از سم اسپش که زمین کرد چاک

خاک پر از مه شد و مه پر ز خاک

دیدن او را کله افگند ماه

بلکه فتادش گرء، دیدن کلاه

خواست که پیشش ز سپهر برین

ماه فرود آید و بوسد زمین

سوی فلک رفت زمیدانش گرد

هم به فلک ماه زمین بوس کرد

اوج معانی نه به مقدار طبع

بلکه گذشته ز سماوات سبع

رفت زمین را چو حجاب از میان

گشت پدید از تهٔ آب آسمان

بس که زمین رفت ز همراهیش

گاو زمین شد خورش ماهیش

چرخ نداند در و دیوار کس

تکیه به دیوار و درش کرده بس

مردم یک خانه و صد خرمی

خانهٔ یک مردم و صد مردمی

چتر شه آنست که شد چرخ ماه

چرخ مه این است که شد چتر شاه

ور قلم از سحر زبان بر کشم

سحر زبان را به قلم در کشم

آب فرو ماند چو کوه از شهاب

کوه درامد به تزلزل چو آب

چشم پدر بهر جگر گوشه تر

گوشهٔ هر چشم شده پر جگر

مستی او مایهٔ هشیاریش

خفته همه خلق ز بیداریش

کردی بزرگی به حق کهتران

داد سبک جامه به قیمت گران

این همه بیداری ما خفتن ست

کامدن ما ز پی رفتن ست

از پی نامی که مبادش امید،

نامه سیه کردی و دیده سپید!

چون دل شب حاملهٔ مهر گشت

بر شب حامل مه کامل گذشت

حامل یک ماهه نه بل یکشبه

تاجوری زاد در آن کوکبه

جوهری شام به سودا گری

کرده گهر پیش کش مشتری

چرخ یکی حلقهٔ انگشترین

بر سر یک حلقه هزاران نگین

با همه چون سایه شده هم نشست

یک تن و هر جا که بجوئیش هست

گرم شود بر همه بی هیچ کین

پس ز حیا در رود اندر زمین

لشکر اسلام که آنجا رسید

بود زمین تشنه که دریا رسید

بود به یک جای صف تیغ و تیر

همچو نیستان به لب آبگیر

تیز تگ و گوش چو پیکان پدید

بر سر یک تیر دو پیکان که دید

دائرهٔ خیمه به سبزی قطار

ابر فرود آمده در مرغزار

پیک گران سنگ سبک ایستاد

تند چو ابری که رود روز باد

طرفه عروسی شده آراسته

آئینهٔ از آب روان خواسته

همچو دو آئینه مقابل ز تاب

آب در آن عکس نما، رو در آب

قطره که شد زابر چکان بر هوا

مهرهٔ بلور شده در هوا

باده چو خورشید پگه تا به شام

کرده طلوعی و غروبی به جام

رود زن از سینه برون برده صبر

آب چکان دست چو باران ز ابر

پشت وی از بار گهر خم زده

چون به سحر گلشن شبنم زده

ز ابروی خم پشت کمان ساخته

تیر مژه نیم کش انداخته

هر دو به یک تن چو دو پیکر شدند

بر فلک تخت چو مه بر شدند

سایه یکی کرد دو فر همای

پایه یکی ساخت دو لشکر گشای

شاخ بهم سود دو سرو جوان

موج بهم داد دو آب روان

گشت یکی باغ وفا داد و جوی

گشت یکی منبع صفا را دو روی

گشت زمین آب دو باران چشید

مغز جهان بوی دو بستان کشید

چرخ یکی شد به دو ماه تمام

بزم یکی شد به دو دور مدام

گر چه پدر بر سر تختش کشید

شست و فرود آمد و پیشش دوید

شد زن مطرب به نوا پروری

انجمنی پر ز مه و مشتری

غمزه زنانی همه مردم فریب

سیب، زنخ، خال زنخ، تخم سیب

چاه زنخ روشن و صافی چو ماه

روی نما گشته چو آبی به چاه

پرده برانداخته چون آفتاب

کرده به یک غمزه جهانی خراب

روئی چو خورشید بر افروخته

جان کسان زاتش خود سوخته

ز ابروی خم پشت کمان ساخته

تیر مژه نیم کش انداخته

ناوک‌شان چون شده بیرون زکیش

دیده سپر کرده سیاهی خویش

رشته در بسته برد از دو سوی

چون قطرات عرق از گرد روی

سی مه یک روزه فگنده به گوش

حلقه مگو یک مه سی روزه گوش

از کف خود آئینهٔ بنهاده پیش

دیده رخ خود به کف دست خویش

موئی میان سرشان فرق جوی

شکل هلال آمده بی‌فرق موی

جعد که پیچیده به پا در خرام

ماهی ساق آمده در پای دام

بر زمین افگنده چو گیسوی خویش

رفته ره خویش هم از موی خویش

قامت‌شان سرو دلی راستین

پر ز گل از ساعدشان آستین

یافته از نغمه گلوشان خراش

صورت خراشیده‌شان جان خراش

سینه بسی خستهٔ و دل کرده ریش

هر نفس از تیزی آوازه خویش

قامت‌شان بود به پا کوفتن

گیسوی مشکین به زمین روفتن

رقص کنان چون بزمین پا زدند

در حق ناهید لگدها زدند

از روش جنبش دستان شان

مجلسیان هر همه حیران شان

هر که در آن شعبده هشیار بود

مست، نه از می، که ز دیدار بود

گرم‌ترین کارگزاران خوان

مایده کردند ز مطبخ روان

خوانچهٔ آراسته بیش از هزار

بر همه الوان نعم کرده بار

بانگ روا رو که ز اختر گذشت

بلک زنه خوانچه صلا بر گذشت

گشت علم از خورش ارجمند

خوانچه از آن ساخت سه پایه بلند

صد قدح از شیرهٔ آب نبات

در مزه هم شیرهٔ آب حیات

کرد گز رسوئی حریفان نخست

کام می آلوده ز جلاب شست

شربت لبگیر کزان آب خورد

جان گسسته بتوان وصل کرد

از پس آن دور درآمد بخوان

دائرهٔ مهر شده دور نان

نان تنگ صاف بران گونه بود

کز تنگی رو به دگر سو نمود

نان نگوییم که قرص خورست

عیسی اگر خوان بکشد درخورست

نان تنوری ز طرف قبه بست

زانک بخوان شهٔ عالم نشست

کاک در آن مرتبه رو ترش کرد

لاجرمش روئی چنان مانده زرد

یافته سنبو سه ز تثلیث اثر

برهٔ بریان شرف از قرص خور

خواند زبان بره پهلوی بز

بر سر پولاد، که: منی ارز

پهلوی مسلوخ هلالی گشاد

طرفه که سی غره بیک سلخ زاد

چرب دم دنبه دو من یکسره

چرب تر از دم دنبک آهو بره

خنده برون داد سر گو سپند

هم به جوانی شده دندان بلند

دنبهٔ کوهی که بهر خوانچه بر

ده مه رفته و دو قرنش بسر

صد نعم از هر نمطی دیگ پز

مردم از آن لب کزو انگشت مز

پخته بسی مرغ بهر گونه طرز

ازو لج و تیهو و دراج و چرز

صحنک حلوا همه شکر سرشت

چاشنیش از طبقات بهشت

تختهٔ صابونی شکر نوید

راست چو جامه به سفیدی سفید

داده بسی طیب معنبر بران

خورده کافورتر و زعفران

در تن مردان مزه ذاتی شده

ناطقه هم روح نباتی شده

بهرهٔ خود برد چو کام از خورش

یافت ز لذت دل و جان پرورش

بیره تنبول که صد برگ بست

چون گل صد برگ بیامد بدست

نادره برگی چو گل بوستان

خوب‌ترین نعمت هندوستان

تیز چو گوش فرس تیزخیز

صورت و معنی به صفت هر دو تیز

تیزی ازو یافته گوش دگر

داد بهر گوش ز تیزی خبر

پر رگ و در رگ نه نشانی ز خون

لیک هم از رگ دودش خون برون

طرفه نباتی مکه چو شد در دهن

خونش چو حیوان بدر آید ز تن

خوردن آن بوئی دهن کم کند

سستی دندان همه محکم کند

سیر خورد گرسنه در دم شود

گرسنه را گرسنگی کم شود

از در تعظیم فتاده به هند

صد در تعظیم گشاده به سند

سرخی رویش ز سه خدمتگرش

چونه و فوفل شده رنگ آورش

طرفه که با این سه شریکش به پس

مرتبه و نام همون راست بس

گر چه که آبش به نوی هست بیش

کهنه شود بیش کند آب خویش

گر چه که از آب شود زرد رو

لیک ز زردیش بود آبرو

برگ که باشد به درختان فراخ

زود شود خشک چو افتد ز شاخ

برگ عجب بین که گسسته ز بر

وز پس شش ماه بود تازه تر

حرمتش از پیشگه و پائگاه

هم به گدا محترم و هم به شاه