خوش آمدید

ای حسن، تو آفت زمانه

روی تو به دلبری فسانه

صد دل درود دمی به زلفت

گر تیز رود زبان شانه

هر دم سوی قبله دو ابروت

خورشید یگانه در دو گانه

از زلف تو گاه قبله بازی

مطروح دو رخ شده زمانه

من غرقه و تو به آب چشمم

پیش رخ خویش بر کرانه

تیرم زنی و خوشم که باری

بشناختیم بدین بهانه

گم گشتی خسروا، به کویش

یا ماند مگر ترا به خانه

ای آرزوی هزار سینه

وندر دل تو هزار کینه

هستم ز برت که هست پیدا

در جامه چو می در آبگینه

هر قطره خون ز چشم من هست

بر خاتم عاشقی نگینه

ای عقل که پندنامه خوانی

در آب روان کن این سفینه

طاقت به دلم نماند، یارب

انزل لقلوبنا سکینه

مجنون خراب سینه داند

اندوه من خراب سینه

ننگ همه عاشقانست خسرو

مپسند سفال در خزینه

ای دهلی و ای بتان ساده

پگ بسته و جیره کج نهاده

خون خوردنشان به آشکاریست

گر چه به نهان خورند باده

فرمان نکنند، از آنکه هستند

از غایت ناز نامراده

نزدیک دلی چنان که دل را

برداشته گوشه ای نهاده

جایی که به ره کنند گلگشت

در کوچه دمد گل پیاده

آسیب صبا رسید بر دوش

دستارچه بر زمین فتاده

شان در ره و عاشقان به دنبال

خونابه ز دیدگان گشاده

ایشان همه باد حسن در سر

اینها همه دل به باد داده

خورشید پرست شد دل ما

زین هندوکان شوخ ساده

کردند مرا خراب و سرمست

هندوبچگان پاک زاده

بربسته به مویشان چو مرغول

خسرو چو سگی در قلاده

ای غالیه گرد ماه سوده

آراسته شمع را زدوده

برداشته نسخه ای ز خورشید

آیینه که روی تو نموده

یک خنده ز لعل شکرینت

زنگار هزار دل زدوده

جان تازه شود ز گرد خنگت

کان خاک مفرحی ست سوده

هر روز به کوی تو جوانان

جان کاشته و جگر دروده

هر روز به دیدن رخ تو

جان داده و عمر تو فزوده

بیگانه شد آن کسی که بوده ست

وقتی به دل خراب بوده

هر شب دل من حدیث دردت

هم گفته و هم ز خود شنوده

کس در غم تو نداده پندم

جز آنکه غمی نیازموده

بسته به عطای او دل خویش

خسرو که میان خون غنوده

ای آرزوی دل شکسته

ما در دل تو شکسته بسته

بس دل که به دولت فراقت

از ننگ حیات باز رسته

مجروح لبت بسی ست، کس دید

یک خرما را هزار هسته

دل کوفته من چو آهن سرد

زان گونه که صد شرار جسته

سروت چو برای جان ما خاست

برخاسته و به جان نشسته

اندوه من ار نهند بر کوه

که را بینی کمر شکسته

بر خسرو غمزه ای تمام است

شمشیر چرا زنی دو دسته؟

ای آمده جان هر شکسته

می ده ز شکسته بر شکسته

نشکسته ام از تو هیچ عهدی؟

ای عهد ببسته بر شکسته!

کم کرده درست هیچ عاشق

وصفی ز لبت، مگر شکسته

گل خنده لعل شکرینت

قدر گل و گل شکر شکسته

تا طوق سگ تو سازد ایام

عشاق ترا کمر شکسته

نشکسته به هیچ زر ز تو کس

الا که به روی زر شکسته

دریاب که خسرو از هویت

مانده ست چو مرغ پر شکسته

ای در دل من مقیم گشته

دل بی تو اسیر بیم گشته

خال تو چو نقطه دو ابروت

یک دایره دو نیم گشته

پشت صدف از لبت شکسته

در در شکمش یتیم گشته

از میم دهان و نون ابروت

چشمم همه نون و میم گشته

خطت به سواد دیده من

بنشسته و مستقیم گشته

نو مرده فتاده بنده در عشق

در مذهب غم قدیم گشته

من بی زر و آستین تنگت

از دست تو پر ز سیم گشته

خسرو به گدایی چنان سیم

پیش در او مقیم گشته

ای در دل من چو جان نشسته

در سینه درون نهان نشسته

بالات که راست کرده تیری ست

تیری ست به مغز جان نشسته

من رفتن جان چگونه خواهم

تو شوخ چو در میان نشسته

جان بر لبم آمد و نرفته

تا نام تو بر زبان نشسته

من غرقه و دست و پا زنان، وای

می خند تو بر کران نشسته

ای خاک، به زاریم مکن دور

گردی ست بر آستان نشسته

عشاق کشی چو بر در تست

خسرو به امید آن نشسته

تا دل ز توام به غم نشسته

جان در گذر عدم نشسته

بر خاک در تو من مقیم

مانند سگ حرم نشسته

هر کس که بدید حسن رویت

در خانه زهد کم نشسته

آن خط غبار بر عذارت

چون هندوی پشت خم نشسته

هستم به رقیب ناکس، ای دوست

چون خار به گل دژم نشسته

مهر از هوش رخ تو هر شب

تا وقت سحر به غم نشسته

از دولت وصل تست خسرو

بر مسند و تخت جم نشسته

در خون منم، ای صنم، نشسته

وز عشق تو در الم نشسته

مانند تو دلبری به خوبی

در ملکت حسن کم نشسته

آن ابروی شوخ دلربایت

بگرفته دل و به خم نشسته

هر کس به مقام و منزل خویش

در کوی تو چون سگم نشسته

ای صوفی بی صفا به محراب

چون مردم بی ندم نشسته

خسرو به حریم عشق فارغ

از زمزم و از حرم نشسته