خوش آمدید

صاحبا نو به نو تحیت من

پیش قابوس سرفراز فرست

قطعه‌ای کز ثنا طرازیدم

به جهان جوی دین طراز فرست

پیش خوان پایهٔ سلیمانی

سخن مور گرم تاز فرست

نزد محمود شاه هند گشای

قصهٔ هندوی ایاز فرست

حال ذره به افتاب رسان

راز صعوه به شاه‌باز فرست

منعما پیش کیقباد دوم

از من این یک سخن به راز فرست

گر مرا ز انتظار پشت شکست

مومیائی چاره ساز فرست

جگر از بس جگر که خورد بسوخت

شربت نو جگر نواز فرست

آز من تشنهٔ سخای تو شد

جرعه ریز سخا به آز فرست

کشت صبر مرا نیاز عطات

دیت کشتهٔ نیاز فرست

سحر بین شعر و شعرها بشکن

کان طلب اقچه سوی گاز فرست

بلبل اینک صفیر مدح شنو

گندنا سوی حقه‌باز فرست

بس دراز است قد امیدم

درع انعام هم دراز فرست

آن عطا کز ملوک یافته‌ام

عشر آن وقت اهتزاز فرست

آفتابی و من تو را خاکم

خاک را آتشین طراز فرست

به سزا مدحتی فرستادم

سوی من خلعتی به ساز فرست

یا صلت ده به آشکار مرا

یا به پنهان قصیده باز فرست

عقد در، طالبان بسی دارد

گر فرستی به احتراز فرست

عنبر و مشک اگر به کارت نیست

هر دو با قلزم و طراز فرست

سحر بابل گرت پسند نشد

سوی جادوی بی‌نماز فرست

زر اگر خاتم تو را نسزید

باز با کورهٔ گداز فرست

یوسفی کو به هفده قلب ارزید

باز با چاه هفده باز فرست

ناز پرورد بکر طبع مرا

گم مکن با حجاب ناز فرست

چون کبوتر به مکه یابد امن

از عراقش سوی حجاز فرست

خضر عمری حیات عالم را

مدد عمر دیر یاز فرست

کسرای عهد بین که در ایوان نو نشست

خورشید در نطاق شبستان نو نشست

عنقا به باغ بخت و سلیمان به تخت عز

با جاه نو رسید و به امکان نو نشست

ادریس دین حدیقهٔ فردوس تازه یافت

رضوان ملک بر در بستان نو نشست

این هفت تاب خانه مشبک شد از دعا

تا شاه در مقرنس ایوان نو نشست

در طارمی که هست سه وقت اندر او سه عید

با طالع سعید به برهان نو نشست

چرخ آن دو قرص زرد و سپید اندر آستین

آمد بر آستانش و بر خوان نو نشست

بر درگهش که فرق فلک خاک خاک اوست

دهر کهن به پهلوی دربان نو نشست

در کفش پاسبانش هر سنگ ریزه‌ای

چون گوهری بر افسر سلطان نو نشست

در درس دعوت از پی هارونی درش

پیرانه سر فلک به دبستان نو نشست

رایش که مشرفی قضا کرد عاقبت

ملک ابد گرفت و به دیوان نو نشست

عکسی ز آخشیج حسامش هوا گرفت

بالای سدره عنصر و ارکان نو نشست

مهر سپهر ملک بماناد کز کفش

بر فرق فرقد افسر احسان نو نشست

بگذشت عهد ماتم و عهد بقا رسید

بر کاینات یکسره فرمان نو نشست

جاوید باد کز کرمش جان هر گهر

بر گنج نو برآمد و بر کان نو نشست

خاقانی آن کسان که طریق تو می‌روند

زاغند و زاغ را روشن کبک آرزوست

بس طفل کارزوی ترازوی زر کند

نارنج از آن خرد که ترازو کندز پوست

گیرم که مارچوبه کند تن به شکل مار

کو زهر بهر دشمن و کو مهره بهر دوست

گنج دانش توراست خاقانی

کار نادان به آب و رنگ چراست؟

نام شاهی به شیر دادستند

پس حلی بر تن پلنگ چراست؟

هفت اندام ماهی از سیم است

هفت عضو صدف ز سنگ چراست؟

شکر انعام پادشا گفتن

نتوان کان ورای غایت‌هاست

راه شکرش به پای هرکس نیست

که حدش زان سوی نهایت‌هاست

گرچه انعام او مرا شکر است

شکر او را ز من شکایت‌هاست

وبالت نه از سر نهفتن درست

که از گوهر راز سفتن درست

مگو راست بندیش خاقانیا

همه آفت از راست گفتن درست

مرد مسافر حدیث خانه کو گوید

زان غرضش زن بود که بانوی خانه است

بود مرا خانه‌ای نخست و دوم خوب

نیست سوم خانه خوب اگرچه یگانه است

گوئی خاقانیا ز خانه خبر ده

خانهٔ من همچو چوبه زیر میانه است

هر سال اگر غلام خاقان

بر میر خجند میر نامی است

خاقانی اگرچه هست میری

در پیش خجندیان غلامی است

به ماه چارده می‌ماند آن بت

که اکنون چارده سالش رسیده است

مه نو کرد ماه چارده را

به رنجی کز پی نه ماه دیده است

نسبت از علم گیر خاقانی

که بقا شاخ علم را ثمره است

علوی را که نیست علم علی

نقش سود است هرچه بر شجره است

عالم است از صف عباد الله

جاهل از زمرهٔ هم الکفره است

عقل عالم نه سغبهٔ جهل است

خیل موسی نه سخرهٔ سحره است

شاه نشناسدت محل گرچه

سخنت زاد سفرهٔ سفره است

نزد مخدوم فضل تو نقص است

پیش مزکوم مشک تو بعره است

زان فرود غران نشانندت

که عطارد فروتر از زهره است

چه عجب زیر که نشیند آب

که زر زیف و آب سیم سره است

زیر دو نان نشین که شیر فلک

به سه منزل فرود گاو و بره است

زیرکان زیر گاو ریشانند

کل عمران فروتر از بقره است