خوش آمدید

سروی است سیاه چرده آن ماه تمام

بر آب دو عارضش خطی آتش فام

شکل خط او به گرد عارض مادام

چون سرخی مغرب است در اول شام

با آنکه به هیچ جرم رای آوردم

صد ره به تو عذر جان فزای آوردم

گر عذر مرا نمی‌پذیری مپذیر

من بندگی خویش به جای آوردم

بر فرق من آتش تو فشانی و دلم

بر رهگذر غم تو نشانی و دلم

از جور تو جان رفت تو مانی و دلم

من ترک تو گفته‌ام تو دانی و دلم

مهر تو برون آستان اندازم

خاک از ستمت بر آسمان اندازم

بشکافم سینه و برون آرم دل

تا مهر تو در پیش سگان اندازم

تو گلبن و من بلبل عشق آرایم

جز با تو نفس ندهم و دل ننمایم

در فرقت تو بسته زبان می‌مانم

تا باز نبینمت زبان نگشایم

آن ماه به کشتی در و من در خطرم

چون کشتی از آب دیده آسیمه سرم

ز آن باد کز او به شادی آرد خبرم

چون آب نشینم و چو کشتی بپرم

آزار کنی و جور فرمائی هم

رحمت نکنی و روی ننمائی هم

بوسه چه طلب کنم چه پیش آری عذر

دانم که نبخشی و نبخشائی هم

خاقانی را ز آن رخ و زلفین به خم

دل عود بر آتش است و اشک آب بقم

هم زآن رخ و زلف کاب نوشند بهم

چون شمشادش جوان کن ای باغ ارم

امروز که خورشید سمای سخنم

کس را نرسددست به پای سخنم

خورشید که پادشاه هفت اقلیم است

در کوی جهان است گدای سخنم

اکنون که شب آمدبرود جانانم

گر خورشید است عادتش می‌دانم

دل چنگ همی زند به هر دم در من

کو را بگذاری تو برآید جانم