خوش آمدید

گفتی مگری چو ابر در فرقت باغ

من آن توام بخسب ایمن به فراغ

ترسم که چراغ زیر طشتی بنهی

وانگاه بجویمش به صد چشم و چراغ

گویند که عشق بانگ و نامست دروغ

گویند امید عشق خامست دروغ

کیوان سعادت بر ما در جانست

گویند فراز هفت بامست دروغ

گویند که عشق بانگ و نامست دروغ

گویند امید عشق خامست دروغ

کیوان سعادت بر ما در جانست

گویند فراز هفت بامست دروغ

گر با دیگری مجلس میسازم و لاغ

ننهم به خدا ز مهر کس بر دل داغ

لیکن چو فرو شود کسی را خورشید

در پیش نهد بجای خورشید چراغ

ای بندهٔ سردی به زمستان چون زاغ

محروم ز بلبل و گلستان ز باغ

دریاب که این دم اگرت فوت شود

بسیار طلب کنی به صد چشم و چراغ

ای بندهٔ سردی به زمستان چون زاغ

محروم ز بلبل و گلستان ز باغ

دریاب که این دم اگرت فوت شود

بسیار طلب کنی به صد چشم و چراغ

بلبل آمد به باغ و رستیم ز زاغ

آئیم به باغ با تو ای چشم و چراغ

چون سوسن و گل ز خویش بیرون آئیم

چون آب روان رویم از باغ به باغ

هر روز بیاید آن سپهدار سماع

چون باد صبا بسوی گلزار سماع

هم طوطی و عندلیب در کار سماع

هم گردد هر درخت پربار سماع

مهمان توایم ما و مهمان سماع

ای جان معاشران و سلطان سماع

هم بحر حلاوتی و هم کان سماع

آراسته باد از تو میدان سماع

عاشق گردد بگرد اطلال و ربوع

زاهد گردد بگرد تسبیح و رکوع

بر نان تند این و آن دیگر بر لب آب

کانرا عطش آمده است و این را غم جوع