خوش آمدید

گفتم که دلا تو در بلا افتادی

گفتا که خوشم تو به کجا افتادی

گفتم که دماغ دوا باید، گفت

دیوانه توئی که در دوا افتادی

گفتم که کدامست طریق هستی

دل گفت طریق هستی اندر پستی

پس گفتم دل چرا ز پستی برمد

گفتا زانرو که در درین دربستی

گفتم که چونی مها خوشی محزونی

گفتا مه را کسی نپرسد چونی

چون باشد طلعت مه گردونی

تابان و لطیف و خوبی و موزونی

گفتم صنمی شدی که جان را وطنی

گفتا که حدیث جان مکن گر ز منی

گفتم که به تیغ حجتم چند زنی

گفتا که هنوز عاشق خویشتنی

گفتم به طبیب داروئی فرمائی

نبضم بگرفت از سر دانائی

گفتا که چه درد میکند بنمائی

بردم دستش سوی دل سودائی

گفتم صنما مگر که جانان منی

اکنون که همی نظر کنم جان منی

مرتد گردم گر ز تو من برگردی

ای جان جهان تو کفر و ایمان منی

گر یک ورق از کتاب ما برخوانی

حیران ابد شوی زهی حیرانی

گر یک نفسی به درس دل بنشینی

استادان را به درس خود بنشانی

گر یک نفسی واقف اسرار شوی

جانبازی را به جان خریدار شوی

تا منست خود تو تا ابد تیره‌ستی

چون مست از او شوی تو هشیار شوی

گرنه کشش یار مرا یار بدی

با شاه و گدا مرا کجا کاربدی

گرنه کرم قدیم بسیار بدی

کی یوسف جان میان بازار بدی

گر هیچ نشانه نیست اندر وادی

بسیار امیدهاست در نومیدی

ای دل مبر امید که در روضهٔ جان

خرما دهی، ار نیز درخت بیدی