خوش آمدید

یارب تو مرا به نفس طناز مده

با هر چه به جز تست مرا ساز مده

من در تو گریزان شدم از فتنهٔ خویش

من آن توام مرا به من باز مده

هم آینه‌ایم و هم لقائیم همه

سرمست پیالدهٔ بقائیم همه

هم دافع رنج و هم شفائیم همه

هم آب حیات و هم سقائیم همه

هین نوبت صبر آمد و ماه روزه

روزی دو مگو ز کاسه و از کوزه

بر خوان فلک گردد پی دریوزه

تا پنبهٔ جان باز رهد از غوزه

هر چند در این پرده اسیرید همه

زین پرده برون روید امیرید همه

آن آب حیات خلق را می‌گوید

بر ساحل جوی ما بمیرید همه

میدان فراخ و مرد میدانی نه

احوال جهان چنانکه میدانی نه

ظاهرها شان به اولیا ماند لیک

در باطنشان بوی مسلمانی نه

وه وه که به دیدار تو چونم تشنه

چندانکه ببینمت فزونی تشنه

من بندهٔ آن دو لعل سیراب توام

عالم همه زانست به خونم تشنه

میخوردم باده بابت آشفته

خوابم بربود حال دل ناگفته

بیدار شدم ز خواب مستی دیدم

دلبر شده شمع مرده ساقی خفته

من میگویم که گشت بیگاه ایماه

میگوید ماه ناگهانی بیگاه

ماهی که ز خورشید اگر برگردد

در حال شود همچو شب تیره سیاه

مانندهٔ زنبیل بگیر این روزه

تا روزه کند ترا به حق دریوزه

آب حیوان خنک کند دلسوزه

این روزه چو کوزه است مشکن کوزه

مستم ز می عشق خراب افتاده

برخواسته دل از خور و خواب افتاده

در دریائی که پا و سر پیدا نیست

جان رفته و تن بر سر آب افتاده