خوش آمدید

ای جان جهان به حق احسانت مرو

مستم مستم ز شیر پستانت مرو

اندر قفسم شکر می افشان و مرو

ای طوطی جان زین شکرستانت مرو

ای بسته تو خواب من به چشم جادو

آن آب حیات و نقل بیخوابان کو

کی بینم آب چون منم غرقهٔ جو

خود آب گرفته است مرا هر شش سو

ای بلبل مست بوستانی برگو

مستی سر و راحت جانی برگو

من مستم و تعیین نتوانم کردن

ای جان جهان هرچه توانی برگو

ای پردهٔ پندار پسندیدهٔ تو

وی وهم خودی در دل شوریدهٔ تو

هیچی تو و هیچ را چنین گوهر

به زین نتوان نهاد در دیدهٔ تو

ای از دل و جان لطیفتر قالب تو

بسیار رهست از شکر تا لب تو

عمریست که آفتاب و مه میگردند

روزان و شبان در آرزوی شب تو

از گنج قدم شدیم ویرانهٔ او

ز افسانهٔ او شدیم افسانهٔ او

آوخ که ز پیمان و ز پیمانهٔ او

کس خانهٔ خود نداند از خانه او

ای آب از این دیدهٔ بیخواب برو

وی آتش از این سینهٔ پرتاب برو

وی جان چو تنی که مسکنت بود نماند

بی‌آبی خود مجوی و بر آب برو

از جان بشنیده‌ام نوای غم تو

نی خود جانهاست ذره‌های غم تو

آن صورتها که در درون می‌آیند

تابند چو ذره در هوای غم تو

آن لاله رخی که با رخ زردم از او

وان داروی دردی که همه دردم از او

یک روز به بازار بری بر من زد

باور نکند کس چه بری خوردم از او

آن شخص که رشک برد بر جامهٔ تو

تا رشک برد بر لب خودکامهٔ تو

یا رشک برد بر آن رخ فرخ تو

یا بر کر و فر روح علامهٔ تو