خوش آمدید

ما زیبائیم خویش را زیبا کن

خوبا ما کن ز دیگران خو واکن

ور میخواهی که کان گوهر باشی

دل را بگشای و سینه را دریا کن

گفتم مکن ایروت حسن خوت حسن

من دزد نیم مبند دستم بر سن

گفتا که کجائی تو هنوز ای همه فن

حقا که چنان شوی که کبرت ستسن

گفتم مکن ایروت حسن خوت حسن

من دزد نیم مبند دستم بر سن

گفتا که کجائی تو هنوز ای همه فن

حقا که چنان شوی که کبرت ستسن

گلباغ نهانست و درختان پنهان

صد سال نماید او و او خود یکسان

بحریست محیط و بی‌حد و بی‌پایان

صد موج ز موج او درون صد جان

گفتم که بر حریف غمگین منشین

جز پهلوی خوشدلان شیرین منشین

در باغ چو آمدی سوی خار مرو

جز با گل و یاسمین و نسرین منشین

کس نیست به غیر از او در این جمله جهان

نی زشت و نه نیکو و نه پیدا و نهان

هر تیر که جست هست از آن سخت کمان

هر نکته که هست جست از آن شعله دهان

گر مشتاقی به پیش مشتاق نشین

روزان و شبان بر در عشاق نشین

آنگاه چو این حلقه گشائی کردی

از خلق گذر کن بر خلاق نشین

گر شادم و گر عراق و گر لورستان

روشن شده زانچهرهٔ چون نورستان

با منکر و با نکیر همدستی کن

تا دست زنان رقص کند گورستان

گر کشته شوم به نزد و پیکار تو من

آهی نکشم ز بیم آزار تو من

از زخم سر غمزهٔ خونخوار تو من

خندان میرم چو گل ز دیدار تو من

گر دست بشد ز کار پائی می‌زن

ور پای نماند هم نوایی می‌زن

گر نیست ترا به عقل رایی می‌زن

حاصل هر دم، دم وفائی می‌زن