خوش آمدید

ای مجمع دل راه پراکنده مزن

زان زخمه پریشان چو دل بنده مزن

ای دل لب خود را که زند لاف بقا

جز بر لب آن ساغر پاینده مزن

ای مفخر و سلطان همه دلداران

جالینوسی برای این بیماران

روز باران بگلشنت جمع شویم

شیرین باشند روز باران یاران

ای ماه لطیف جانفزا خرمن من

وی ماه فرو کرده سر از روزن من

ای گلشن جان و دیدهٔ روشن من

کی بینمت آویخته بر گردن من

ای لعل لبت معدن شکر چیدن

وز چشم تو نور نامصور دیدن

مه گردانست و برک که گردانست

فرقست بسی میان هر گردیدن

ای گرسنهٔ وصل تو سیران جهان

لرزان ز فراق تو دلیران جهان

با چشم تو آهوان چه دارند به دست

ای زلف تو پای‌بند شیران جهان

ای کرده ز گل دستک من پایک من

بنهاده چراغ عقل من را یک من

نالان به تو این جای شکر خایک من

اندر بر خویش کن مها جا یک من

ای عشق تو در جان کسی و آن کس من

ای درد تو درمان کسی و آن کس من

گوئی بینم لب ترا چون لب خویش

مجروح به دندان کسی و آن کس من

ای عالم دل از تو شده قابل جان

حل کرده صفات ذات تو مشکل جان

عقل و دل و فهم از تو شده حاصل جان

جان جانی و عقل جان و دل جان

ای عالم دل از تو شده قابل جان

حل کرده صفات ذات تو مشکل جان

عقل و دل و فهم از تو شده حاصل جان

جان جانی و عقل جان و دل جان

ای عادت عشق عین ایمان خوردن

نی غصهٔ نان و غصهٔ جان خوردن

آن مائده چون زر و زو شب بیرونست

روزه چه بود صلای پنهان خوردن