خوش آمدید

از روز شریفتر شد از وی شب من

وز روح لطیفتر این قالب من

رفت این لب من تا لب او را بوسد

از شهد شکر نبود جای لب من

از عمر که پربار شود هردم من

وز خویش که بیزار شود هردم من

این گلشن رنگین که جهان عاشق اوست

گلزار که پرخار شود هردم من

از حاصل کار این جهانی کردن

میکن ز بهی آنچه توانی کردن

زیرا همه عمرت بدمی موقوفست

پیداست به یک دم چه توانی کردن

از بسکه برآورد غمت آه از من

ترسم که شود به کام بدخواه از من

دردا که ز هجران تو ای جان جهان

خون شد دلم و دلت نه آگاه از من

از بسکه فساد و ابلهی زاد از من

در عمر کسی نگشت دلشاد از من

من طالب داد و جمله بیداد از من

فریاد من از جمله و فریاد از من

احرام درش گیرد لافرمان کن

واندر عرفات نیستی جولان کن

خواهی که ترا کعبه کند استقبال

مائی و منی را به منی قربان کن

آنکو طمع وفا برد بر شکران

بر خویش بزد عیب و نزد بر شکران

ور شکران نهاد انگشت به عیب

در هجر بسی دست گزد بر شکران

آن کیست کز این تیر نشد همچو کمان

وز زخم چنین تیر گرفتار چنان

وانگه خبر یافت که این پای بکوفت

از دست هوای خود نشد دست زنان

آن کس که نساخت با لقای یاران

افتاد به مکر دزد و تهدید عوان

میگفت و همی گریست و انگشت گزان

فریاد من از خوی بد و بار گران

آن کس که نساخت با لقای یاران

افتاد به مکر دزد و تهدید عوان

میگفت و همی گریست و انگشت گزان

فریاد من از خوی بد و بار گران