خوش آمدید

من دوش فراق را جفا میگفتم

با دهر فراق پیش می‌آشفتم

خود را دیدم که با خیالت جفتم

با جفت خیال تو برفتم خفتم

من زخم ترا به هیچ مرهم ندهم

یکی موی ترا بهر دو عالم ندهم

گفتم جان را بیار محرم ندهم

از گفتهٔ خود بیش دهم کم ندهم

من درد ترا ز دست آسان ندهم

دل بر نکنم ز دوست تا جان ندهم

از دوست به یادگار دردی دارم

کان درد به صد هزار درمان ندهم

من خاک ترا به چرخ اعظم ندهم

یک ذره غمت بهر دو عالم ندهم

نقش خود را نثار عالم کردم

وز نقش تو من آب به آدم ندهم

من چشم ترا بسته به کین می‌بینم

اکنون چه کنم که همچنین می‌بینم

بگذر تو ز خورشیدی که آن بر فلک است

خورشید نگر که در زمین می‌بینم

من چشم ترا بسته به کین می‌بینم

اکنون چه کنم که همچنین می‌بینم

بگذر تو ز خورشیدی که آن بر فلک است

خورشید نگر که در زمین می‌بینم

من بندهٔ قرآنم اگر جان دارم

من خاک در محمد مختارم

گر نقل کند جز این کس از گفتارم

بیزارم از او وز این سخن بیزارم

من پیر شدم پیر نه ز ایام شدم

از نازش معشوقه خودکام شدم

در هر نفسی پخته شدم خام شدم

در هر قدمی دانه شدم دام شدم

من بحر تمامم و یکی قطره نیم

احول نیم و چو احولان غره نیم

گویم به زبان حال و هر یک ذره

فریاد همی کند که من ذره نیم

من بحر تمامم و یکی قطره نیم

احول نیم و چو احولان غره نیم

گویم به زبان حال و هر یک ذره

فریاد همی کند که من ذره نیم