خوش آمدید

شاعر نیم و ز شاعری نان نخورم

وز فضل نلافم و غم آن نخورم

فضل و هنرم یکی قدح میباشد

وان نیز مگر ز دست جانان نخورم

شادی کردم چو آن گهر شد جفتم

چون موج ز باد بود خود آشفتم

آشفته چو رعد سر دریا گفتم

چون ابر تهی بر لب دریا خفتم

شادم که ز شادی جهان آزادم

مستم که اگر می‌نخورم هم شادم

از حالت هیچکس ندارم بایست

این دبدبهٔ خفیه مبارکبادم

شادم که ز شادی جهان آزادم

مستم که اگر می‌نخورم هم شادم

از حالت هیچکس ندارم بایست

این دبدبهٔ خفیه مبارکبادم

سر در خاک آستان تو نهم

دل در خم زلف دلستان تو نهم

جانم به لب آمده است لب پیش من آر

تا جان به بهانه در دهان تو نهم

ساقی چو دهد بادهٔ حمرا چکنم

چون بوسه طلب کند مه‌افزا چکنم

امروز که حاضر است اقبال وصال

گر گول نیم حدیث فردا چکنم

ساقی امروز در خمارت بودم

تا شب به خدا در انتظارت بودم

می در ده و از دام جهانم به جهان

امشب چو به روز من شکارت بردم

زینگونه که من به نیستی خرسندم

چندین چه دهید بهر هستی پندم

روزیکه به تیغ نیستی بکشندم

گریندهٔ من کیست بر او می‌خندم

زین پیش اگر دم از جنون میزده‌ام

وانگه قدم از چرا و چون میزده‌ام

عمری بزدم این در و چون بگشادند

دیدم ز درون در برون میزده‌ام

زاهد بودی ترانه گویت کردم

خاموش بدی فسانه گویت کردم

اندر عالم نه نام بودت نه نشان

ننشاندمت و نشانه گویت کردم