خوش آمدید

هر چه در کاینات موجود است

همه مرحوم رحمت‌اللّه است

نیست نومید کس ز رحمت او

همه ممنون منت‌اللّه است

از کرم نعمتی به ما بخشید

بر همه فیض نعمت‌اللّه است

سر او را که نیک دریابد

محرم راز نعمت‌اللّه است

کفر سر زلف بت به دست آر

کایمان محققانه این است

گفتم که ز باده توبه کردم

مشنو که مرا نشانه این است

مائیم مدام در خرابات

فردوس منست خانه این است

زد ناوک عشق بر دل من

گفتا که مرا بهانه این است

هر دم نقشی خیال بندم

آری چه کنم زمانه این است

مطرب بنواز ساز عشاق

بزمیست خوش و ترانه اینست

مائیم حضور نعمت الله

رویش بنگر که نیک پیداست

در آینهٔ تمام اشیا

تمثال جمال او هویداست

در دیدهٔ مست ما نظر کن

رویش بنگر که نیک پیداست

نعمت الله همه جهان بگرفت

این چنین نعمتی جهانگیر است

نوجوانی است مست و لایعقل

ور به معنی نظر کنی پیر است

گر سبوئی شکست یا جامی

حضرت عشق تا ابد ساقی است

چشم و گوش ار نماند باکی نیست

بصر و سمع دائما باقیست

غیرتش غیر دوست فانی کرد

غیر حق در وجود باقی نیست

جام بشکست و باده آخر شد

جز از او خود حریف ساقی نیست

ای جان پدر به حال ما رحمی کن

زیرا بی تو تمتعی از جان نیست

بسیار فراق تو کشیدم اما

زین بیش مرا تحمل هجران نیست

ملک و ملکوت تخت سلطانی ماست

مخصوص به شهر یزد یا کرمان نیست

بگذر ز خرابهٔ جهان جان پدر

آن گیر که این جهان همه ویران نیست

برخیز و بیا که دنیی و عقبی هم

با همت دوست قیمتش چندان نیست

ماسوی الله جز خیالی نیست می بینم به خواب

این چنین نقش خیالی قابل تعبیر نیست

در سر زلفش دل ما مدتی پابست شد

این چنین دیوانه را خوشتر از آن زنجیر نیست

کی رسد هرگز به مقصودی درین راه خدا

نوجوانی کاندرین ره هم رفیق پیر نیست

گر نمی یابی مرادی آن هم از تقصیر ماست

ورنه بر درگاه او ازهیچ رو تقصیر نیست

گرچه جارالله کلام الله تفسیرش کند

گرچه تفسیری خوشست اما چو این تفسیر نیست

گنج اسما به من عطا فرمود

نعمتی یافتم که چه توان گفت

عقل آمد دمی ملولم کرد

رحمتی یافتم که چه توان گفت

نعمت الله به من عطا فرمود

نعمتی یافتم که چه توان گفت

دوش تا روز ما به هم بودیم

لذتی یافتم که چه توان گفت

بندگی خدای خود کردم

حرمتی یافتم که چه توان گفت

دست و پایش خوشی ببوسیدم

حضرتی یافتم که چه توان گفت

رحمتی کرد بر من مسکین

رحمتی یافتم که چه توان گفت