خوش آمدید

زهی بر حشمت گردون اساست

ز حیرت دیدهٔ افلاک خیره

به من لطف دی و امروزت آخر

چه باشد گر بود بر یک و تیره

نمائی گر به جای لطف موعود

عطائی از عطایای صغیره

شود جود تو را مقدار ناقص

شود طبع تو را آهسته تیره

قضای حاجت من گر ثوابست

برای روز بد بادت ذخیره

دراز بخت من ناکس گناهست

گناهی میکنی باری کبیره

ای جهان را از تو در گوش امید

استمالت‌های عام شامله

از پی اصلاح چشمم لازمست

مصلحی از مصلحات کامله

سویم از روی نوازش کن روان

مرتبانی چون زنان حامله

صد چنین در بطنش اندر پرورش

یا هلیله نامشان یا آمله

ای جوان بخت سرافراز که بر خاک درت

خسرو تخت فلک سوده جبین صد باره

وی درم پاش سنی پیشه که بر اهل نیاز

بوده اهل کرمت قطره فشان همواره

هست شش ماه که از بهر دعا گوئی تو

خواب را کرده‌ام از دیدهٔ خود آواره

روز هم خواهشم این بوده که در هیچ محل

نگذارد صمد چاره برت بیچاره

در ثنای تو هم از یاوری طبع بلند

رانده‌ام بر سر سیاره و ثابت باره

وز تو آن دیده‌ام امسال که گر شرح کنم

خاطرت جامه طاقت کند از غم پاره

شکوه هرچند که از چون تو مطاعی کفر است

ای مطیعان تو هم ثابت و هم سیاره

این اثر داد ثنا خوانی سی روزهٔ من

که تو از من ببری روزی سی نان خواره

همان اوج دولت شاه یحیی

که پروازش گذشت از ذروهٔ ماه

به تنگ آمد دلش ناگه ازین بوم

ز هم پروازی اقران و اشباه

چو بود از زمرهٔ همت بلندان

ز شاخ سدره گردید آشیان خواه

چو بیرون از جهان می‌رفت می‌گفت

زبان هاتفان الخلد مثواه

چو او را جان برآمد برنیامد

ز جان خلق غیر از آه جانکاه

چو تاریخش طلب کردم خرد گفت

برون شد شاه یحیی از جهان آه

ای دل انصاف ده که چون نبود

دور از جور خویش شرمنده

کز پی هم ز گلشن سادات

سه همایون درخت افکنده

اول آن نونهال گلشن جان

که شدی مرده از دمش زنده

گل باغ صفا صفی‌الدین

که رخش بر سمن زدی خنده

پس ضیای زمان و شمس زمین

آن دو نخل بلند و زیبنده

که شد اسباب عیش خرد و بزرگ

از غم فوتشان پراکنده

چون به آئین جد و باب شدند

جنت آرا به ذات فرخنده

تا دو تاریخ آشکار شود

این دو مصراع سزد از بنده

دور از بوستان مصطفوی

یک نهال و دو نخل افکنده

بر سر تربتی رسیدم دوش

خرم و غم زدا و محنت کاه

نور مهر علی و عترت او

زان مکان رفته تا به ذروهٔ ماه

با من آن روز از قضا بودند

جمعی از اهل معرفت همراه

گفتم این خاک کیست شخصی گفت

خاک پاک حسین عین‌الله

گفتم آگه نیم ز تاریخش

از همان مصرعم نمود آگاه

ای مهین آصفی که عالم را

آستان تو ملجاء است و پناه

وی گزین سروری که بر کرمت

راستان دو عالمند گواه

وزرای دگر که داشته‌اند

عزت و شان خود به جود نگاه

چون ازیشان چو شاعران دگر

همت من نبوده احسان خواه

جو و کاهی برای استر من

می‌فرستاده‌اند بی‌اکراه

تو که از لطف خالق رازق

بر همه فایقی به حشمت و جاه

یا چو حکام سابق از احسان

بفرست از برای او جو و کاه

یا برای ملازمان دگر

بستان از من این بلای سیاه

ورنه مانند برق خرمن‌سوز

سر به صحراش میدهم ناگاه

کز تف شعله‌های آتش جوع

نگذراد درین حدود گیاه

خورشید اوج حسن محمد امین که بود

روشن ز رویش آینهٔ آفتاب و مه

وز کثرت مرور شهور و سنین نداشت

کاهش به ماه طلعتش از هیچ باب ره

ناگه گرفته شد به کسوف اجل جهان

کافاق را ز تیرگیش روز شد سیه

پیر خرد ز مرگ جهان سوز او چو کرد

در ظلمت زمانه ماتم نشین نگه

از سوز دل تهیهٔ تاریخ کرد و گفت

عالم شده به مرگ محمد امین سیه

ای بخت می‌رساند از اشفاق بی‌قیاس

ادبار با هزار تواضع سلام تو

پیک صبا ز روضهٔ نومیدی آمده

با یک جهان شمامه به طوف مشام تو

دارد خبر که عامل دارالعیار یاس

صد سکه زد تمام مزین به نام تو

جغدی که در خرابهٔ ادبار خانه داشت

دارد سر تو طن دیوار بام تو

دل می‌زند به زمزمه بر گوش محتشم

حرف شکست طنطنه احتشام تو

آن ساقی که شهد لقا می‌دهد به خلق

سر داده است زهر فنا را به جام تو

صد شیشه پر ز زهر هلاهل نمی‌کند

آن تلخی که کرده طبر زد به کام تو

مشکل اگر بهم رسد اسباب صحتش

زخم کهن جراحت در التیام تو

ای دل غریب صورتی آخر شد آشکار

از نظم پر غرابت سحر انتظام تو

بود این صدا بلند که خسرو طبیعتان

هستند از انقیاد طبیعت غلام تو

و ایام پر سخن زده بر بام هفت چرخ

صد بار بیش نوبت شاهی به نام تو

وز فوق عالم ملکوتند فوج فوج

مرغان معنوی متوجه به دام تو

دارد فلک هوس که نهد پرده‌های چشم

در زیر پای خامه رعنا خرام تو

وز اخذ نقدکان طبیعت نهان و فاش

در گردن ملوک کلام است وام تو

خویت طبیعت است که دارد رواج بیش

بلغور نیم پخته ز اشعار خام تو

بخشنده‌ای که خرمن زر می‌دهد به باد

گاهی نمی‌دهد به بهای کلام تو

وز بهر خیر و شر خبر یک غراب نیز

ننشست ازین دیار به دیوار بام تو

پیغام مور را ز سلیمان جواب هست

یارب چرا جواب ندارد پیام تو

آن کامکار را نظری هست غالبا

در انتظار گفتهٔ سحر التزام تو

بر لوح خاک نام تو ناموس شعر بود

ای خاک بر سر تو و ناموس و نام تو

بر یک تن از ملوک گمان بد که چون شود

گنجینه سنج نظم بلاغت نظام تو

از طبع خسروانه کند امتیاز آن

وز لطف حاتمانه کند احترام تو

بندد به دست به اذل بخشنده تا ابد

وز شغل مدح خود کمر اهتمام تو

از خود گشود دست و به زنجیر یاس بست

پای تحرک قلم تیز گام تو

وز بهر حبس شخص تمنا زد از جفا

قفل سکوت بر در درج کلام تو

فکر فسان کن ای دل اگر شاعری که سخت

شمشیر شعر کند شد اندر نیام تو

بگشا زبان و جایزه مدح خود به خواه

گو ثبت در کتاب طمع باش نام تو

صد نقص هست در طمع اما نمی‌رسد

نقصی ازین طمع به عیار تمام تو

این جان شاه مشرب جمجایم سخاست

جمشید خان وسیلهٔ عیش مدام تو

پوشیده دار آن چه کشیدی که عنقریب

کوشیده در حصول مراد و مرام تو

بندی چو در ثبات حیات وی از دعا

زه در کمان مباد و خطا در سهام تو

خورشید طالع ظفرش باد بی‌غروب

تا صبح حشر زادعیهٔ صبح و شام تو

بهر جمعی عیب جویان بستم این احرام دوش

کز تعصب چست بر بندم میان خود به هجو

برنیارم بر مراد دل دمی با دوستان

برنیارم تا دمار از دشمنان خود به هجو

در پس زانوی فکرت چون نشستم تا کنم

در سزای ناسزایان امتحان خود به هجو

رستخیزی بود موقوف همین کز ابر طبع

سردهم سیلی و بگشایم دهان خود بد هجو

شد هیولی قابل صورت ولی رخصت نداد

پاکی طبعم که الایم زبان خود به هجو