خوش آمدید

چو خواجه میر حسن آن جهان عز و وقار

ازین جهان به جهان دگر گرفت وطن

وز آشیان بقا شاهباز همت او

هوای خلد برین کرد ازین خجسته چمن

سرشک ماتمیان در عزای او گردید

چو سیل حادثه در بر و بحر شورافکن

خرد چو خواست ز هم اسم او به ایمائی

شود وسیله تاریخ او بوجه حسن

به عقل گفت که خوش دایه‌ایست عمر ولی

گذشت از سر این دایه خواجه میرحسن

سرا سروران جد اعلای تو

محمد رسول امین کریم

که از بس به خلق خداوند بود

به نام خود او را رئوف و رحیم

گران سنگ شد لنگر حلم او

به خفت کشیدن ز خضم لعیم

به میراثش اکنون تو را می‌رسد

تحمل باعدا ز خلق عظیم

که از زمرهٔ عترت وی توئی

که ذاتت حلیم است و طبعت سلیم

غرض کز جهالت به خدام تو

که می‌گفت اگر خصم بی‌ترس و بیم

به حملش ز در دور کردی چنان

که شرمنده برتافت روزان حریم

بدان سان که از کعبهٔ دل شود

بلا حول آواره دیو رجیم

اگر خرمنی را تبه کرد برقی

که دودش گذر کرد از چرخ گردون

وگر خانه‌ای را ز جا کند سیلی

که صد دیده گردیده چون ابر نیسان

وگر بحر جمعیتی خورده برهم

که یک شهر را پرتوش کرده ویران

اجل گرد ماتم رسانیده دیگر

ز صحرای غبرا به ایوان کیهان

چو موجی زد این بحر یارب که یک سر

تبه گشت و برخاست صد گونه طوفان

چو باد مخالف برآمد که یک گل

تلف گشت و صد خار ازو ماند برجان

که داد ای فلک آخرین تیغ کینت

که پیوند یاران بریدی بدین سان

که کرد ای سپهر این قدرها دلیرت

که کار به این مشکلی کردی آسان

چه مقصود بودت که یک دودمان را

چراغ فرح کشتی از باد حرمان

زدی بی‌محل چنگ در حبیب عمرش

دریدی ز سنگین دلی تا به دامان

تو را از دل آمد که آن تازه گل را

کنی همچو خاشاک با خاک یکسان

تو چون کندی از باغ جان گلبنی را

که گل بوی گل داشت از نکهت آن

تو چون جیب جان پاره کردی گلی را

که می‌آمدش بوی جان از گریبان

درین ماتم ای دوستان دور نبود

اگر از دل دشمنان خیزد افغان

سزد گر ازین غصهٔ بدخواه صد ره

گزد پشت دست تاسف به دندان

چو او بود مقصود و گلزار هستی

پدر را درین برک ریزنده بستان

چو گلدسته‌ای بود آن نخل نورس

که از گلشن جانش آورد دوران

همان به که از بهر تاریخ فوتش

به کلک بدایع رقم خوش نویسان

نویسند مقصود گلزار هستی

نگارند گلدستهٔ گلشن جان

صاحبا من که بهر پیشکشت

از سخن صد خزانه می‌خواهم

جز به آن در نمی‌فرستم مدح

گنج در گنج خانه می‌خواهم

از خدا بهر کحل بینائی

خاک آن آستانه می‌خواهم

ارتفاع اساس جاه تو را

نه به حرف و افسانه می‌خواهم

به عبادات روز می‌طلبم

به دعای شبانه می‌خواهم

لطف ادنی ملازمانت را

به ز لطف زمانه می‌خواهم

از کمال بلند پروازی

بر سپهر آشیانه می‌خواهم

بلبل بوستان مدح توام

نه همین آب و دانه می‌خواهم

داده‌ام داد خسروی در شعر

خلعتی خسروانه می‌خواهم

باز طوفان اجل نابود ساخت

گوهری از قلزم ز خار علم

باز دست مرگ بی‌هنگام کند

میوه‌ای بایسته از اشجار علم

آن که در طفلی ز استعداد ذات

بود پیدا در رخش آثار علم

وانکه در مهد از جبینش می‌نمود

جوهر خالص گران مقدار علم

سعد اصغر آن که سعد اکبرش

می‌ستود از پرتو انوار علم

بود آن گلدسته چون از نازکی

زیب گلزار طراوت بار علم

رفت و گفت از بهر تاریخش خرد

آه از آن گل‌دسته بازار علم

صبا به خدمت خدام خواجگی برسان

نیاز من که به جان و دلش هوا خواهم

بگو اگرچه به عنوان شاعری هرگز

نیامد است فرو سر به هیچ در گاهم

ولی چه بر سر راهم برای خرجی راه

طمع نموده ره اینجا و برده از راهم

وگر بهم نرسد خرجی آن قدر بد نیست

قبای خاصهٔ شاعر پسند اعلا هم

به شاعران دگر نسبتم مکن زان رو

که بنده جایزه از مال خویش می‌خواهم

وقت آن شد که به شمشیر زبان

جدل آغازم و کارت سازم

نقد عزت که نه شایستهٔ توست

از تو بستانم و کارت سازم

هر لباسی که بدوزم از هجو

زیب قد چو منارت سازم

واندرین شهر به صد رسوائی

بر خر هجو سوارت سازم

شخصی که به ریشیش چو نظر می‌دوزم

صد فصل ز ریشخند می‌آموزم

اصلاح چو کرد خواست تاریخش را

خندید یکی و گفت ریشت گوزم

سرو را از نوید خلعت خاص

بس که امیدوار گردیدم

نارسیده قبای تازه هنوز

کهنه‌ها را تمام بخشیدم

گلبن گلزار سیادت که بود

زبدهٔ سادات ذوی الاحترام

بلبل بستان قرائت که داشت

بهره ازو سامعه خاص و عام

میر صفی گوهر اختر شعاع

شمع قبایل مه گردون مقام

آن که شدش در صغر سن ز فیض

کشور تجوید مسخر تمام

تا که ازین دیر پر آشوب کرد

روی توجه سوی دارالسلام

از پی تاریخ وفاتش نوشت

کلک قضا قاری شیرین کلام