خوش آمدید

گلبن گلزار سیادت که بود

زبدهٔ سادات ذوی الاحترام

بلبل بستان قرائت که داشت

بهره ازو سامعه خاص و عام

میر صفی گوهر اختر شعاع

شمع قبایل مه گردون مقام

آن که شدش در صغر سن ز فیض

کشور تجوید مسخر تمام

تا که ازین دیر پر آشوب کرد

روی توجه سوی دارالسلام

از پی تاریخ وفاتش نوشت

کلک قضا قاری شیرین کلام

فارس میدان معنی حامدی بی‌نظیر

آن که بود از بدو فطرت از سخندانان تمام

طبعش از شوخی چو میلی داشت از اندازه بیش

با رخ گلفام و چشم شوخ و قد خوش خرام

شد مریض عشق و دردش بس که بی درمان فتاد

می‌کشیدش خوش از کف توسن مستی لگام

در قیام این قیامت دل گمانی برد و گفت

دور گوئی شد بهی زان شاعر شیرین کلام

چون یقین گشت این گمان از گفتهٔ موزون دل

بهر تاریخ او برون آمد دو تاریخ تمام

پادشه ملک صباحت که بود

هم به صفا پادشه وهم به نام

گلبن گلزار سیادت که داشت

سرو حسد بر قد آن خوش‌خرام

ناگهش ایام ز بامی فکند

راست چو مهر از فلک نیل‌فام

وز پی سال اجلش عقل گفت

پادشه حسن فتاده ز بام

بر روی فرش اغبری مستدیر سقف

در زیر چرخ چنبری لاجورد فام

از محتشم ز سر کشی چرخ یک مهم

افتاد با سر آمد ارباب احتشام

با آن که لطف بی‌بدل او به این محب

ز الطاف خاص بود نه از لطفهای عام

با آن که در کفایت آن سعی‌ها نمود

نواب آفتاب لقای فلک مقام

با آن که دوستان مدبر در آن مهم

دادند داد کوشش و امداد و اهتمام

جوهرشناسی آخر از ایشان که در سخن

اعجاز می‌نمود بگیرائی کلام

انکار را به همت دستور نامدار

کرد آنچنان که شرط حمایت بود تمام

آن آصفی که می‌کندش دهر انقیاد

وان آصفی که می‌کندش چرخ احترام

بر خلق واجبست که در مدح او کنند

منعم به سیدالوزرا اشرف‌الانام

ظلش که ظل سایهٔ خلق خداست باد

بر مملکت مخلد و مبسوط و مستدام

می‌شد چو رضیع رازق پاک جلیل

ملک و فلک و ملک به دارا تحویل

هر ملک و تجمل که اهم بود ز فلک

دهر آن همه افکند به شاه اسمعیل

دلا چو ابر بهاری به نوحه و زاری

به بار اشگ جگر گون ز دیده پرنم

که بهر تعزیه خواجه شاه منصور است

لباس چرخ کبود از مصیبت و ماتم

فغان که زود همای وجود او فرمود

ز باغ دهر توجه به آشیان عدم

کسی ز اهل کرم چون نبود بهتر ازو

درین زمانه به لطف خصال و حسن شیم

به لوح تربت وی از برای تاریخش

نوشت کلک قضا بهترین اهل کرم

قاضی آن عالم اسرار قدر

که خرد خواندیش استاد عقول

یعنی آن مفتی احکام نبی

کز ره صدق نمی‌کرد عدول

آن که کلک دو زبانش بودی

کتب آرار ز فروع و ز اصول

وانکه تاج سر معقولات است

هرچه هست از سخنانش منقول

هم سما رفعت و سامی رتبت

هم سمی شه دین زوج بتول

بی ملالی چو شد از عالم کرد

عالمی را ز غم خویش ملول

بهر او کرد دو تاریخ ادا

زین دو مصراع روان طبع فضول

آه از آن عالم اسرار قدر

وای ازان مفتی احکام رسول

ملا ابوالحسن که در محیط وجود او

زین خاکدان رساند به افلاک موج فضل

چون کرد رو به ملک عدم ز آسمان رسید

تاریخ فوت گشتن او ماه اوج فضل

دلا بنگر این بی‌محابا فلک را

که شد تا چه غایت به بیداد مایل

ز روی زمین گردی انگیخت آسان

که کار زمین و زمان ساخت مشکل

چنان بست آن سنگ دل دست ما را

که خورشید را رو بینداید از گل

اجل شد دلیر این چنین هم که ریزد

به کام مسیح زمان زهر قاتل

انیس سلاطین جلیس خواقین

سپهر معارف جهان فضائل

سمی نبی نور دین ماه ملت

محمد ملک ذات قدسی خصائل

حکیمی که سد متین علاجش

میان حیات او اجل بود حایل

مسیحا دمی کز دمش روح رفته

شدی باز در پیکر مرغ بسمل

افاضل پناهی که در سایهٔ او

شدی کمترین ذرهٔ خورشید کامل

چو شهباز مرغ بلند آشیانش

ز همت فکند از جهان بر جنان ظل

نمودند از بهر تاریخ فوتش

به دیباچهٔ خاطر و صفحهٔ دل

حکیمان رقم سرور اهل حکمت

افاضل پناهان پناه افاضل

افتخار اهل دولت خواجه احمد آن که بود

نشه اقبالش از فیض ازل در آب و گل

طایر روحش به شهبال توجه ناگهان

در هوای آن جهان زین آشیان برداشت ظل

از دل و جان بود مولای علی و آل او

لاجرم چون گشت در جنت به ایشان متصل

بهر تاریخ وفاتش هاتفی از غیب گفت

خواجه مولای علی و آل بود از جان ودل