خوش آمدید

نمودیم این دو در وقف از ره صدق

برین مسجد که نورش رفته تا سقف

چو تاریخش طلب کردند گفتم

برین مسجد نمودیم این دو در وقف

شهسواری که عرصهٔ گردون

بست حکمش به حلقهٔ فتراک

کامکاری که فارس قدرش

از سمک رخش راند تا به سماک

آصف دهر کش سلیمان وار

خاتم حکم داد ایزد پاک

خلف المصطفی امین‌الدین

زیب ذریت شه لولاک

آن که نسبت به اوج رفعت او

کوتهی کرده پایهٔ ادراک

وانکه نامد نظیر او بوجود

از وجود عناصر و افلاک

در زمانی که غیر فتنه نبود

مقتضای زمانه بی‌باک

به گمان خطای ناشده‌ای

گشت از من نهفته کلفت ناک

دی به ارسال جعبه‌ای نارم

کرد یک باره ز انفعال هلاک

من حیران متهم به گنه

که ز ضعفم زبون‌تر از خاشاک

گرچه زان نار سوختم لیکن

زان گناه نکرده گشتم پاک

ای تو را قدر و جلال از چرخ ذی قدرت زیاد

وی تو را جود و نوال از بجر گوهرپاش بیش

در زمان چون تو سلطانی که اخراجات من

بی‌تعلل می‌دهد از مخزن احسان خویش

از برای آن زمین کز من به جان شد منتقل

کرده صاحب جمع تو اطلاق مال سال پیش

هر که با مداح خاص الخاص سلطان این کند

با دگر مردم چه باشد داب این بیداد کیش

حسبةلله بر کش از سر این گرگ پوست

تا به مردم خویش را ننماید اندر رنگ میش

قیمتی گوهر بساط وجود

در یک دانه جلیل صدف

حضرت میرزا غیاث‌الدین

چاکر خاندان شاه نجف

ناگهان شاه‌باز روحش کرد

سینه پیش خدنگ مرگ هدف

وز پی سال رحلتش دل گفت

آه از آن شاهباز اوج شرف

ای شهسوار عرصه همت که می‌کشند

در راه جود غاشیه‌ات حاتمان به دوش

در جنب همت تو کریمان دیگرند

گندم نمای روکش قلاب جو فروش

با آن که زآتش کرم هیچ به اذلی

هرگز مرا نیامده دیگ طمع به جوش

اما ز عزت جو کمیاب پربها

گر دیدهٔ پهن گوش امید از نوید دوش

چو لطف کن که استر امیدوار من

از انتظار وعده جو شد دراز گوش

ای مالک ملک سپه مملکت مدار

در ملک خویش آتش آزار را بکش

بعضی ز کفر پیرو اسلام نیستند

اسلام را مدد کن و کفار را بکش

جمعی ز کینه در پی آزار مردمند

آن دور مردمان دل آزار را بکش

اشرار از شرارهٔ قهر تو امینند

روشن کن این شراره و اشرار را بکش

وی عادل رحیم دل معدلت پناه

در معدلت بکوش و ستمکار را بکش

ما باسگان کوی تو یاریم و غیر غیر

با یار یاری کن و اغیار را بکش

در خاک خفته است مرا دشمنی چو مار

ثعبان تیغ برکش و آن مار را بکش

از ظلم و جور تشنه به خون دل من است

آن ظالم سیه دل خون‌خوار را بکش

ازرق بود به قول خدا دشمن رسول

آن ازرق منافق غدار را بکش

ور زان که انتقام من از وی نمیکشی

تیغ جفا بکش من بیمار را بکش

آن سپهر ایوانکه از بخت بلند

داردش کیوان به صد اخلاص پاس

وان فلک مسند که می‌گوید ملک

پاسبان آستانش را سپاس

میرامین‌الدین محمد که آسمان

ارتفاع از شان او کرد اقتباس

وز بلندی زد سر ایوان وی

طعنهٔ کوته کمندی بر حواس

آن که دارد اطلس زر دوز چرخ

پیش فرش مجلسش قدر پلاس

وانکه دارد قبهٔ زرین مهر

پیش گل میخ درش رنگ نحاس

هم مه و ناهید را هر شام گه

روبخشت آستان او مماس

هم رخ خورشید را هر صبح دم

با در گردون اساس او مساس

در سجود آستانش چرخ را

از نهیب پاسبان در دل هراس

چون خیال منزل دقت پسند

گشت او را در دل دقت‌شناس

کرد برپا این چنین قصری که هست

آسمان یک طاقش از روی قیاس

داد ترتیب این چنین کاخی که هست

پایه‌اش را جز به اوج خور تماس

حاصل این عالی بناصورت چو بست

از خرد تاریخ او شد التماس

طبع سحرانگیز پوشانید تیز

از دو تاریخ این دو مصرع را لباس

قصر گردون طاق کیوان پاسبان

کاخ عالی پایهٔ اعلی اساس

عشقی آن نخل خرد پرور بستان سخن

که به سیل اجل از دهر برآمد بی‌خش

می‌شنیدم ز چپ و راست که عشقی

متفکر چو شدم بود همان تاریخش

خسروا شاها جوان دل شهریارا سرورا

ای جهان را عهد نو هنگامه‌ات خرم بهار

ای برای عقل پرور پایهٔ دین پروری

وی به ذات فیض گستر سایهٔ پروردگار

ای تو را در دور بر ما تحت گردون داوری

وی تو را از قدر بر مافوق گردون اقتدار

ای جهان سالار گیتی داور گردون سریر

ای فلک پرگار عالم مرکز دوران مدار

ای نصیبت سلطنت زنجیر بند معدلت

وی به دست مرحمت مشکل‌گشای روزگار

مشکلی دارم ز دست چرخ کم فرصت ولی

مشکلی آسان گشا د دست شاه کامکار

پیش ازین کز شاعری حاصل نمی‌شد یک شعیر

وز ضرورت کرده بودم شعر بافی را شعار

می‌گذشت از جمله اوقاتی ولی پیوسته بود

وام تاجر در میان و مال دیوان بر کنار

وام چون از حد گذشت و راه سودا بسته گشت

بر شکستم من وزین درهم شکست آن کار و بار

وین بتر کز حرف تحصیل آن زمان خود می‌کند

نغمهٔ خارا گذر هر لحظه بر گوشم گذار

من که تا غایت به امید خدیو نامور

قرض خواهان دگر را کرده‌ام امیدوار

چون بود حالم اگر بر سخت گیریهای دهر

نارسیده لطفی از شه در رسد تحصیلدار

کیسهٔ بی‌زر سفرهٔ بی‌نان دل ز بی‌برگی‌های دهر

نارسیده لطفی از شه در رسد تحصیلدار

کیسهٔ بی‌زر سفرهٔ بی‌نان دل ز بی‌برگی به جان

اسب بی‌جو خانهٔ بی‌گندم نفرها غصه‌خوار

کاهم اندر کاهدان نایاب‌تر از زعفران

من به رنگ زعفرانی مانده از خود شرمسار

وانگه از من گه سمان گه آریه خواهه گه چورک

نازبان فهمی که بارد از زبانش زهر مار

ای به دردت رسم اشفاق و فتوت مستمر

وی به عهدت صد انصاف و مروت استوار

بی‌قراری خاصه در شلاق افلاسی چنین

چون تواند داد شلتاقی چنین با خود قرار

مفلس و باقی ستان مال را باهم چه ربط

شاعر و تحصیلدار ترک را باهم چه کار

الحذر زان ترک یوق بیلمز که گاه بی‌زری

پیش او هرچند عذر آرند گوید زر بیار

حسبةلله شاها یا به بخشش یا به خیر

یا بوجه بیع آن درهای فرد شاهوار

کز پی مدحت ز بحر خاطر آوردم برون

کاول از غرقاب بحر دام خود بیرونم آر

گر به آن ارزم که در اصلم خریداری کنی

اصل و فرعم را بخر وآن گه به لطف خود سپار

ورنه قصد خیر کن ای قبله نزدیک و دور

وز سر من حالیا شر محصل دور دار

حیف باشد چون منی که اوقات خود در مدح تو

صرف نتواند نمود از فاقه یک جزو از هزار

گر بمانم بینی از نظمم به آن درگه روان

کاروانهای جواهر را قطار اندر قطار

ور نمانم روزگار شه بماند کانچه من

گفتم اول هم ندارد ثانی اندر روزگار

سالها ننگ از مسمی داشت اسم محتشم

وین زمان هم دارد ای دارای خورشید اشتهار

از هوای کار می‌آید ولیکن بوی این

کاندرین عهد این مسمی را شود از اسم عار

کی بود کی خسروا کز بحر طبع موج زن

کی بود کی سرو را کز ابر فیض فکر بار

بر دل جوهر شناست بشمرم در و گهر

وز کف دریا خواصت پر کنم جیب و کنار

تا پی ضبط حساب دهر باشد در جهان

سال و مه را دخل در ساعات و در برج اعتبار

بر قیاس دهر باشی ای شه صاحبقران

سالهای بی‌قیاس و قرنهای بی‌شمار

ز ارباب دنیا که دارد جهان

به ذات جهاندارشان افتخار

اجل را پی غارت نقد جان

چو با میرزا احمد افتاد کار

در آن ماتم از دست غم چاک شد

لباس سکون بر تن روزگار

چو از نامجویان نزد خیری

به آیین او نبوت اشتهار

برای زمان سفر کردنش

ازین دار فانی بدارالقرار

شود تا دو تاریخ یکسان عدد

در آحاد اخوات آن آشکار

بگو آه از آن خیر نامجو

بگو وای از آن تاجر تابدار